کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند
نویسنده: ادل فابر، الین مازلیش
ترجمه: شیرین یزدانی
ناشر: ارمغان گیلار
نوبت چاپ: دوم ۱۳۹۲
تعداد صفحات: ۱۹۲
مطالعه این کتاب به شما کمک می کند تا به سوال چگونه با بچه ها صحبت کنم تأثیر داشته باشه؟ پاسخ دهید.
تکنیک‌های موثر برای جلب توجه کودک
جلب توجه کودک در هنگام گفتگو یکی از چالش‌های مهم والدین است که با به‌کارگیری تکنیک‌های مناسب میتوان این فرایند را ساده‌تر و مؤثرتر کرد. استفاده از روش‌های صحیح کمک میکند کودک تمرکز خود را حفظ کرده و پیام والدین را بهتر درک کند. برخی از کاربردی‌ترین تکنیک‌های موثر برای جلب توجه کودک عبارتند از:
- تماس چشمی مستقیم
- استفاده از نام کودک
- کاهش عوامل حواس‌پرتی
- استفاده از لحن جذاب و متنوع
- بیان پیام به صورت کوتاه و ساده
- استفاده از زبان بدن مثبت
- ایجاد ارتباط چشمی و فیزیکی مثل لمس آرام
- تشویق و تحسین هنگام توجه کردن
- استفاده از داستان یا مثال‌های ملموس
- تعیین زمان مناسب برای گفتگو
اشتباهات رایج والدین در صحبت با بچه‌ها
بسیاری از والدین در صحبت با بچه‌ها به دلیل ناآگاهی یا عادات نادرست، اشتباهاتی مرتکب میشوند که مانع از برقراری ارتباط موثر و گوش دادن کودک میشود. شناخت این اشتباهات و اجتناب از آنها، گام مهمی در بهبود روابط والدین و فرزندان است. برخی از اشتباهات رایج والدین در صحبت با بچه‌ها عبارتند از:
- صحبت کردن با لحن تحکم‌آمیز
- نادیده گرفتن احساسات کودک
- قطع کردن حرف کودک
- استفاده از کلمات پیچیده یا طولانی
- مقایسه کودک با دیگران
- صحبت کردن بیش از حد بدون دادن فرصت پاسخ
- تنبیه یا تهدید در هنگام گفتگو
- عدم ثبات در پیام‌ها
- نداشتن توجه کامل هنگام صحبت
- انتظار بیش از حد برای تغییر رفتار سریع
چطور به فرزندانمان در ابراز احساساتشان کمک کنیم
فصل اول کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند به ما نشان می دهد چطور با بچه ها حرف بزنیم. بچه ها دوست دارند پدر و مادر حرف های آن ها را بشنوند و با آن ها همدردی کنند. پدر و مادر برای اینکه بتوانند احساسات فرزندشان را درک کنند باید مهارت هایی را بیاموزند. والدین به کمک چند روش می توانند احساسات فرزندان شان را درک کنند:
- با دقت زیاد به حرف های کودکشان گوش دهند.
- به بچها نشان دهند که احساساتشان را درک می کنند و حرف هایشان را تایید کنند.
- به احساسات کودک احترام بگذارند.
- وقتی کودک عصبانی یا ناراحت است او را نصیحت نکنند.
- برای احساسات کودک اسمی بگذارند.
- به کودک بگویند که می دانند چه آرزو یا خواسته ای دارد، هرچند که نتواند به آن برسد.
کودکان هم مانند بزرگترها دوست ندارند وقتی ناراحت یا عصبانی هستند کسی آن ها را نصیحت کند؛ یا مدام از آن ها سوال بپرس. آنها دوست دارند با کسی حرف بزنند و درد ودل کنند و احساساتشان را بیان کنند تا عصبانیتشان فروکش کند. گوش کردن به حرف های کودکان و درک احساساتشان باعث آرامش آنها می شود.
بعضی از بچها حرف های والدین را باور نمی کنند و می گویند که پدر و مادرشان احساسات آنها را درک نمی کنند. در اینگونه مواقع بهتر است پدر و مادر مشکلی را که فرزندشان از آن رنج می برد مطرح کنند و بگویند که حال او را درک میکنند.
برخی از کودکان وقتی ناراحت و عصبانی هستند نمی توانند حرف های دیگران را گوش دهند. بنابراین والدین بهتر است کودک را به انجام کار دیگری مشغول کنند تا او ناراحتی های خودش را فراموش کند. مثلا به جای گریه کردن، داد و فریاد از کودک بخواهند که عصبانیتش را روی کاغذ نقاشی کند.
بچه ها دوست ندارند والدین حرف هایشان را تکرار کنند. بهتر است به جای پرسش در مورد علت عصبانیت یا ناراحتی با او همدردی کنند و بر روی احساساتش نامی بگذارند. مثلا وقتی کودک نتیجه می گیرد که بچه باهوشی نیست، چون که معلمش از آنها خواسته فقط در نیم ساعت تکالیف ریاضی شان را انجام دهند درحالی که این کار از نظر او یک ساعت وقت نیاز دارد به او بگویند می دانند که وقتی انجام تکالیفش زیاد طول می کشد، ناراحت می شود.
چگونه فرزندمان را تشویق کنیم تا بیشتر به حرف های ما گوش کند
برای اینکه کودکان بیشتر به حرف های والدین گوش کنند می توانید از چند مهارت که در فصل دوم کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند مطرح شده، استفاده کنید:
توصیف و شرح شرایطی که در آن هستید:
شرایط و مشکلی که در آن قرار دارید را برای کودک توضیح دهید. والدین نباید به فرزندشان بگویند تو باید این کار را انجام بدهی؛ چون کودک احساس میکند که او را محکوم کرده اید. وقتی از ضمیر “تو” استفاده نمی کنید و غیر مستقیم از کودک می خواهید کاری را انجام دهد او زود تر به حرف شما گوش می دهد. مثلا بگویید: وقتی شیشه ای شکست باید آن را با جارو جمع کند؛ وقتی شیر روی زمین ریخت، باید آن را تمیز کند.
درباره شرایط موجود به فرزندتان اطلاعات کافی بدهید
وقتی به کودک درباره شرایط مختلف اطلاعات می دهیم کودک احساس می کند که ما به او اعتماد داریم و حقایق را به او میگوییم. شما باید درباره شرایط موجود به کودک اطلاعات کافی بدهید. مثلا اگر شیر را در یخچال بگذارد ترش نمی شود، میوه ها را قبل از خوردن بشوید، اگر کلوچه را در ظرف در بسته نگذارد، سفت میشود.
دریک جمله یا یک کلمه پیام خودتان را به فرزندتان منتقل کنید
گاهی اوقات بهتر است به جای توضیحات طولانی درباره کار به فرزندان، پیام ها را تلگرافی به آنها منتقل کرد. مثلا مادر به جای آنکه بگوید سارا ظرف ها را بشور، میگوید:سارا ظرفها! او متوجه می شود که باید ظرف ها را بشوید.
احساسات خودتان را برای فرزندتان بیان کنید
والدین نباید احساسات خودشان را پنهان کنند. آنها باید احساسات واقعی خودشان را با کودکشان در میان بگذارند. در این صورت مجبور نیستند که وقتی ناراحت هستند تظاهر کنند افرادی صبور و آرام هستند. بنابراین کودکان هم احساسات آن ها را درک می کنند و بیشتر به حرف والدین خود گوش می دهند. مثلا “الان فرصت مناسبی نیست من انشای تو رو بخونم چون حواسم جای دیگه است. بعد از نهار میام و انشای تو رو می خوانم”
برای فرزندتان یادداشت بگذارید
بچها دوست دارند پدر و مادرشان برای آنها یادداشت بگذارد؛ اگر چه که ممکن است آن ها سواد خواندن و نوشتن نداشته باشند. وقتی کودکان می بینند که والدینشان وقت می گذارند و با تمام مشغله هایی که دارند برایشان یادداشت می گذارند و به آن ها توجه دارند شاد می شوند. این روش نیز راهی بسیار ساده برای بیان خواسته ها است بدون اینکه باعث ناراحتی و رنجش فرزندان شوند.
روش های تنبیه کردن بچه ها
تنبیه کردن بچها باعث می شود آن ها نسبت به پدر و مادرشان احساساتی مثل تنفر ، خشم و احساس گناه داشته باشند. یا حس کنند که پدر و مادرشان خیلی ظالم هستند و کار بد را دوباره تکرار کنند. بنابراین تنبیه کردن بچه ها فایده ای ندارد و باعث می شود آن ها به جای اینکه از کار خودشان پشیمان شوند به این فکر کنند که کار والدین شان را تلافی کنند. وقتی والدین فرزندشان را تنبیه می کنند به او اجازه نمی دهند که متوجه کار بد خودش شود . پس بهتر است به جای تنبیه کردن کودکان از روش های جایگزین استفاده کرد. مثلا:
- به کودک راه حلی پیشنهاد کنید تا بتوانید کمکش کنید.
- مخالفت خودتان را به فرزندتان نشان دهید.
- انتظاراتتان را به او بگویید.
- به فرزندتان بگویید چگونه باید رفتارش را اصلاح کند.
- راه حلی مناسب به او پیشنهاد دهید.
به فرزندتان اجازه دهید عواقب کار بدی را که انجام می دهد، قبل از انجام دادن آن کار بداند. مثلا ابتدا محکم و قاطعانه احساسات خودتان را برای فرزندان بگویید؛ مثلا به او بگویید من از اینکه ظرف های آشپزخانه که برای بازی استفاده کرده ای را سر جایش نگذاشتی عصبانی هستم.
در مورد انتظارتان با فرزندتان حرف بزنید. مثلا به او بگویید انتظار دارید وقتی او از وسایل شما استفاده کرد، دوباره آن را سر جایش بگذارد.
به فرزندتان بگویید چگونه می تواند کار بدش را جبران کند. مثلا به او بگویید که باید وقتی ظرف های آشپزخانه را می شویید او ظرف ها را خشک کند.
به او راه حل مناسبی پیشنهاد کنید. مثلا به فرزندتان بگویید که اگر هر وقت وسایل شما را قرض می گیرد آن ها را صحیح و سالم بازگرداند و سر جایش بگذارد شما باز هم وسایلتان را به او قرض خواهید داد.
خودتان کاری انجام دهید تا فرزندتان بیشتر احساس مسئولیت کند. سعی کنید با کمک فرزندتان مشکلاتتان را حل کنید.
بهتر است به جای تنبیه کردن کودک به او بگوییم اگر کار بدی انجام دهد عواقب آن را می بیند مثلا اگر والدین قبل از قرض دادن وسیله ای به کودک شان از او بخواهند که باید چیزی را که قرض می گیرد صحیح و سالم به والدین تحویل دهد کودک می داند که اگر چیزی را که از دیگران قرض می گیرد مثل روز اول صحیح و سالم به آن ها پس ندهد، آن ها چقدر از دست او عصبانی خواهند شد و دیگر چیزی به او قرض نخواهند داد و اگر امانت دار خوبی باشد دیگران به او اعتماد خواهند کرد و دوباره چیزی را که می خواهد به او خواهند داد.
وقتی کودکان کار بدی انجام می دهند به جای اینکه دنبال مقصر باشید تا او را تنبیه کنید بهتر است عصبانیت خودتان را بیان کنید. مثلا بگویید وقتی می بینید او روی مبل ها زباله می ریزد از دستش ناراحت می شوید چون پوست میوه ها روی مبل را لکه دار میکند. وقتی ناراحتی و عصبانیت خودتان را نشان می دهید، باید راه حلی پیشنهاد کنید تا فرزندتان بتواند اشتباهش را جبران کند و احساس گناه نکند. به این ترتیب در بزرگسالی به جای اینکه فکر کند کارهایش همیشه اشتباه است، احساس میکند فرد با لیاقت و با ارزشی است و می تواند اشتباهاتش را جبران کند.
چگونه فرزندانی مستقل داشته باشیم
فصل چهارم کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند به ما نشان می دهد برای اینکه به کودک کمک کنیم تا مستقل باشد باید به آن ها اجازه دهیم کارهایشان را خودشان انجام دهند و با مشکلات رو به رو شوند و مشکلات شان را خودشان حل کنند. وقتی والدین به حرف های فرزندشان گوش می دهند و با آن ها درد و دل می کنند و از آن ها می خواهند که راه حلی برای مشکلات شان بگویند، بچه‌ها احساس استقلال و اعتماد به نفس می کنند. مهارت های مورد نیاز والدین برای مستقل شدن فرزندان عبارتند از:
1-به فرزندتان اجازه انتخاب بدهید مثلا به او بگویید دوست دارد کدام یک از لباس هایش را بپوشد.
2-قدر زحمت و تلاش فرزندتان را بدانید. مثلا وقتی او سعی می کند بند کفش هایش را ببندد به او بگویید می دونم این کار دشوار هست اما پس از چند بار تمرین می تونی این کار را انجام بدهی.
3-زیاد از فرزندتان سوال نپرسید. مثلا وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد، مدام از او درباره‌ی مدرسه و دوستانش سوال نپرسید.
4-سریع سوال های او را پاسخ ندهید و بگذارید کمی فکر کند تا خودش به پاسخ مناسبی برای سوال هایش برسد. وقتی او از شما سوال پرسید، اول نظر خودش را درباره ی آن سوال بپرسید.
5-فرزندتان را تشویق کنید از منابع اطلاعاتی دیگر استفاده کند.
6-هرگز فرزندتان را نا امید نکنید. مثلا وقتی او می خواهد مهارت جدیدی را یاد بگیرد او را نا امید نکنید و بگذارید آن مهارت را تجربه کند.
تعریف و تمجید کردن از دیگران
اگر بچه ها در خانواده بتوانند مشکلات شان را حل کنند می توانند در محیط خارج از خانه نیز مشکلات شان را حل کنند. اعتماد به نفس بچه ها عاملی بسیار مهم در رشد شخصیتی فرد است. نگرشی که یک فرد نسبت به خودش دارد مهم ترین عامل در رشد شخصیتی او است و هیچ چیز دیگری نمی تواند جای این مساله را بگیرد.
وقتی والدین به فرزندشان توجه می کنند، به آن ها حق انتخاب می دهند و به او اجازه می دهند که مشکلاتش را خودش حل کند اعتماد به نفس او افزایش می یابد. یکی از راه های افزایش اعتماد به نفس تشویق کردن است. والدین وقتی فرزندشان را تشویق می کنند باید نکاتی را رعایت کنند. اول اینکه وقتی از کار فرزندتان تعریف می کنید توضیح بدهید که چرا از کارش خوشتان آمده و درباره جزئیات کار فرزندتان با او حرف بزنید. مثلا وقتی فرزندتان برای اولین بار خودش لباس هایش را پوشید به او بگویید چقدر خوب لباس را پوشیده، جوراب هایش را لنگه به لنگه نپوشیده و بند کفش هایش را چقدر خوب و مرتب بسته است.
چه کنیم تا فرزندمان تصویر ذهنی مثبتی از خودش داشته باشد
با مطالعه این بخش از کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند متوجه خواهیم شد که چگونه با بچه ها صحبت کنیم که تأثیر داشته باشد. نگرش والدین نسبت به فرزندشان در نحوه نگرش آن ها نسبت به خودشان تاثیر زیادی دارد. برای اینکه به فرزندتان کمک کنید تصویر ذهنی مثبتی از خودش داشته باشد باید چند نکته را رعایت کنید.
1-والدین باید به دنبال فرصتی باشند تا به کودک نشان دهند او فردی توانا است تا کودک هم بتواند تصویر درستی از توانایی هایش داشته باشد. مثلا وقتی کودک اسباب بازی هایش را درست و خوب نگهداری می کند به او بگویند که چقدر اسباب بازی هایش نو به نظر می رسد.
2-بچه‌ها را در موقعیتی قرار دهند تا آن ها نگرش متفاوت و مثبتی نسبت به خودشان داشته باشند. مثلا از کودک بخواهید جوراب هایش را خودش بشوید.
3-بگذارید فرزندتان از شما درباره خودش حرف های مثبت بشنود. مثلا وقتی کودکتان اسباب بازی را در مغازه می بیند اما برای خرید آن گریه و زاری نمی کند به او بگویید می‌دانید با اینکه دلش می خواست آن اسباب بازی را داشته باشد ولی چیزی نگفت.
4- با کودک آن طور رفتار کنید که دوست دارید او با شما رفتار کند. مثلا وقتی در یک مسابقه شکست می خورد به او بگویید پذیرفتن شکست کار دشواری است ولی باید باز هم تلاش کند.
5- به لحظات و روزهای مهم زندگی فررندتان توجه کنید. مثلا وقتی او در مسابقه ای برنده شده است از آن روز برایش تعریف کرده و به او بگویید که به او افتخار می کنید.
جمع‌بندی
شماره تلفن: 26701544-021 22895248-021
موبایل: 09102036378
چرا بچه‌ها به حرف ما گوش نمی‌دهند؟
بچه‌ها معمولاً نه از سر نافرمانی، بلکه به دلایل مختلفی مانند نداشتن درک کافی از پیام، خستگی، نیاز به توجه، یا روش نادرست گفت‌وگوی والدین به حرف آنها گوش نمی‌دهند. وقتی والدین با لحن دستوری، پرخاشگر یا همراه با سرزنش صحبت میکنند، کودک به‌جای شنیدن محتوا، روی احساسات منفی متمرکز میشود و مقاومت میکند. همچنین اگر والدین در حرف‌هایشان ثبات نداشته باشند یا شنونده خوبی نباشند، کودک احساس میکند حرفهای او اهمیتی ندارد و واکنش منفی نشان میدهد. ارتباط مؤثر نیاز به همدلی، توجه، و شیوه بیان مناسب دارد تا کودک مشتاقانه گوش دهد و همکاری کند.
چ زمانی بهتر است با بچم صحبت کنم که حرفمو گوش بده؟
زمان‌بندی درست در گفت‌وگو با کودک نقش بسیار مهمی دارد و گاهی بهترین کار این است که در برخی موقعیت‌ها حرف نزنیم. زمانی که کودک خسته، گرسنه، عصبانی یا در حال بازی است، احتمال دارد پیام شما به‌درستی دریافت نشود یا حتی باعث ایجاد مقاومت و بی‌توجهی شود. همچنین وقتی احساسات کودک خیلی شدید است، بهتر است اجازه دهید ابتدا آرام شود و سپس با صبر و حوصله صحبت کنید. انتخاب زمان مناسب برای گفتگو، بخشی از هنر ارتباط مؤثر است که باعث میشود کودک با ذهنی باز و تمرکز بهتر به حرف‌هایتان گوش دهد و همکاری بیشتری نشان دهد.
Comments (۱۱۱)
طاهره چال دره
۱۴۰۰-۰۹-۲۶باسمه تعالی
چطور با بچه ها حرف بزنیم تابه حرف هایمان گوش بدهند
سلام و عرض ادب
لازم است اگر ایستاده با کودکان صحبت می کنیم گاه قدمان را کوتاه کنیم و پایمان را خم کنیم و با آنها گفتگو کنیم .اگر کودک ما عصبانی است بگوییم که عصبانیت خود را روی نقاشی بکش. شروع به نصیحت نکنیم. اگر ما از رفتار او ناراحت شدیم از ضمیر (تو) استفاده نکنیم و بگوییم این کار مرا ناراحت کرد. من از این رفتار خوشم نمی آید. اتاق مرتب و تمیز را دوست دارم. تا می توانیم به کودک احترام بگذاریم و اعتماد به نفس آنان را تقویت کنیم. وگاه در قالب داستان یا بازی نکاتی را به آنان گوشزد کنیم. بنده زمانی که دخترم در مقطع ابتدایی با شمارش پول آشنا شده بود به او گفتم من اهل پس انداز نیستم و گاهی به پول نیاز دارم و خرج کردم .شما پول ها را پس انداز کن و هروقت ضرورت شد از صندوق به من قرض بده و بعد به شما برمی گردانم و در پایان سال باپول های صندوق چیزهایی را که دوست داریم را می خریم. چند سالی به همین صورت او صندوق پس انداز را محاسبه می کرد و اکنون که سال هاست از این ماجرا می گذرد او همچنان پول های خودش را خوب مدیریت می کند..
طاهره چال دره
۱۴۰۰-۰۹-۲۶باسمه تعالی
چطور با بچه هاحرف بزنیم تا آنها به حرف هایمان گوش بدهند؟
با سلام و عرض خداقوت
ارتباط با کودکان و نحوه برخورد با آنان بسیار مهم است. گاهی لازم است اگر استاده ایم و با بچه صحبت می کنیم قدمان را هم اندازه کودک کنیم و پاهایمان را خم کنیم. تشویق و بیان نقاط مثبت و بیان توانمندی بچه ها در حفظ اعتماد به نفس کودکان بسیار مفید است. تا می توانیم به کودکان احترام نماییم. گاهی اشتباهات را در قالب داستان به آن ها گوشزد کنیم. و از به کار بردن ضمیر (تو) در انتقاد ها خودداری کنیم .بگوییم این رفتار مرا عصبانی کرد. از این کار ناراحت شدم. کودکانمان را در نقش ها وانجام کارها سهیم کنیم و آنان را مسئولیت پذیر تربیت کنیم. بنده زمانی که دخترم در مقطع ابتدایی با شمارش پول آشنا شده بود، به او گفتم من خیلی اهل پس انداز نیستم و گاهی نیاز به پول پیدا می کنم که همه را خرج کردم تو دختر زرنگی هستی و حساب و شمارش پول را هم که بلد هستی از این به بعد من هر بار به شما پول می دهم که پس انداز کنی و هر وقت نیاز شد به من از صندوق قرض بده و بعد از مدتی پولی که از شما گرفتم را بر می گردانم .در پایان سال در صندوق هر مقدارپول پس انداز شد هرچه که لازم داشتیم و ضروری بود می خریم با این روش تا چند سال این کار را انجام می دادیم و او اکنون مدیریت اقتصادی و مالی خوبی دارد .
مهدیه شمسیان
۱۴۰۰-۰۹-۲۶بهترین روش گفتگو با کودک استفاده از لحن راسخ و با اعتماد به نفس است. در این نوع حرف زدن، والدین با اقتدار و اعتماد به نفس صحبت میکنند. به طور ساده و مستقیم منظور خود را بیان میکنند و در عمل کردن به گفته‌های خود جدی هستند. در عین حال به موقع عشق و علاقه خود را نشان میدهند و باعث ایجاد ترس در کودک نمی‌شوند.بهترین راه داشتن گفتگوی سالم با کودک این است که ابتدا اصول مکالمه را خودمان رعایت کنیم. اگر ما به درستی با کودکمان صحبت کنیم، او نیز به خوبی به ما پاسخ خواهد داد.
سعی کنید هنگام صحبت با کودک از کلمات سخت و پیچیده استفاده نکنید و جملات و مفاهیم آنها در حد فهم بچه‌ها باشد. نحوه برقراری ارتباط کودکان با هم را مشاهده کنید و از آن الگوبرداری کنید. اگر متوجه نگاه گیج و حواس‌پرت کودکتان شدید، بدانید توجه و علاقه آنها را نسبت به صحبت‌تان را از دست داده‌اید.
به کودکان حق انتخاب دهید. همیشه داشتن حق انتخاب بین دو مورد بهتر از نداشتن آن است. حق انتخاب دادن به کودک هنگام گفتگو با او حس استقلال و تصمیم گیری او را تقویت میکند.
وقتی کودک نا‌آرام است و در حال فریاد کشیدن، با لحن آرام و ملایم پاسخ او را بدهید. جملاتی مثل «چه کمکی از من ساخته است» یا «من تو را درک میکنم» باعث میشود کودک احساس کند شما او را می‌فهمید و قصد کمک دارید. در حقیقت شما یک شنونده‌ی دلسوز هستید که بدون نگرانی میتوان با شما گفتگو کرد و مشکلات را بیان کرد.
محدثه قاضی
۱۴۰۰-۰۹-۲۵با سلام و احترام
ممنون از مطالب مفید و آموزنده شما
والدین باید مهارت های فرزند پروری را بیاموزند تا بتوانند فرزندانی سالم از لحاظ روحی و روانی تربیت کنند چون چیزهای خیلی کوچیکی که حتی ممکن خیلی هم به چشم نیاد در روح و روان کودک تاثیر می‌گذارد ودر آینده ممکن است دچار مشکل بشود
درک متقابل والدین و فرزندان باعث ایجاد فضای امن برای رشد و پرورش کودکان میشه که خیلی مهم است فرزندان با والدین احساس راحتی و آزادی در بیان احساسات وافکارشون رو داشته باشند و والدین هم آنقدر توانایی داشته باشند تا بتوانند نیازهای روحی و روانی فرزندان رو برآورده کنند.وواقعا دوران کودکی هر فردی تعیین کننده آینده شخصیتی اون فرد میتونه باشه که علت بسیاری از مشکلات رفتاری و اخلاقی و روانی ما به دوران کودکی و محیط و فضایی ک در آن بزرگ شده این بر میگرده .
رضوانه حسيني
۱۴۰۰-۰۹-۲۵یکی از پله های مهم در فرزند پروری اصول گفتگوست خیلی مهمه که والدین به جای هیجانی شدن در برایر رفتار فرزندان از طریق بازتاب احساس با انها رابطه برقرار کنند تا متوجه نیاز آن ها شده و نیازهای فرزندشان را در چارچوب مناسب ارضا کنند .
زینب قاسمی برمی
۱۴۰۰-۰۹-۲۵سلام، ما باید سعی کنیم به بچه ها چیزهایی رو نگیم که قدرت درکش رو ندارن و نصیحت های زیاد هم اون ها رو خسته می کنه و باعث میشه به حرف ما گوش ندن و توجهی نکنند.
نباید داعم فرزندمان را با دیگران مقایسه کنیم و از بچه های دیگه خیلی تعریف کنیم این کار باعث میشه از ما ناراحت بشه و نسبت به اون بچه ها بدبین بشه و فکر کنه ما بچه های دیگه رو بیشتر از او دوست داریم.
باید به فرزندان اجازه انجام کارها رو بدیم و اینطور نباشه که ما همه کار آن ها را انجام بدیم، باید یاد بگیرند کارهای مربوط به خود را خودشان انجام بدن. و از تنبیه کردن بپرهیزیم چون ممکن هست بچه در اون لحظه اون کار بد رو رها کنه اما هر زمان که ما نباشیم مجددا اون کار رو انجام بده پس بهتره علت اینکه اون کار بد هست رو براش توضیح بدیم تا دیگه اون کار رو انجام نده.
یکی از نزدیکان ما وقتی بچه هاش اتاقشون رو به هم می ریزن به جای اینکه اون ها رو تنبیه کنه اون ها رو داخل اتاق می ذاره و میگه نمی تونید بیاید بیرون تا اتاقتون رو کاملا تمیز نکردید. یکی دیگه از نزدیکان هست که وقتی فرزندش کار بدی رو انجام میده به جای اینکه تنبیهش کنه او رو از چیزهایی که دوست داره محروم می کنه تا دیگه اون کار بد رو انجام نده.
M.hadi Najafy nasab
۱۴۰۰-۰۹-۲۵با سلام و احترام
با توجه به مطالب ذکر شده بچه حرف گوش کن بچه خیلی راحتی است. ما نه نیاز به یاد دادن کارهای خوب به او داریم نه به او یاد میدهیم چرا نباید کار بد خود را تکرار نکند، با یک داد یا اخم کودک آرام میگیرد دقیقا مثل سربازان پادگان.
کودکان مشابه بقیه افراد هستند، آنها ممکن است برخی وقتها حرفهای دیگران را گوش ندهند. در واقع در این سن ما باید به آنها یاد بدهیم که چگونه به حرفهای دیگران توجه کنند.
همه ما پدر و مادرها دیر یا زود می فهمیم که حرف زدن با کودک در حالتی که مثلا ما ایستاده ایم و او روی زمین نشسته است به ندرت اثر مناسب را بر کودک می گذارد.
باید برای کودکمان روشن کنیم که دقیقا آنچه را گفته ایم اجرا خواهیم کرد؛ و تهدید یا قولی ندهیم که نتوانیم آن را اجرا کنیم.مثلا اگر به کودک دوساله خود می گوییم: «تو باید هنگام شام شیر هم بخوری» پنج دقیقه بعد حرفمان را عوض نکنیم و مثلا آب میوه را به جای شیر پیشنهاد ندهیم.
اگر به او اخطار دادیم که «اگر خواهرت را بزنی باید نیم ساعت داخل اتاقت بمانی» هنگامی که او این کار را کرد واقعا او را برای نیم ساعت به اتاقش بفرستیم. اطمینان حاصل کنیم که همسرمان نیز کارهایمان را تائید کرده و به تصمیماتمان احترام می گذارد تا احیانا کار همدیگر را تخریب نکنیم.
*یا مثلا
اگر ما به یک بچه دو ساله بگوییم که اسباب بازیهایش را جمع کند او به اطراف اتاق نگاهی می اندازد و یک جواب سربالا می دهد: خوب دیگه، اَُه! در عوض یک کار مشخص را به او واگذار کنیم. مثلا اول بگوییم که آجرهای سبزرنگ را جمع کند سپس این کار را به یک بازی تبدیل کنیم: «حالا آجرهای قرمز رنگ را جمع کن».
با این کارها حرفهایمان را به درستی و خوبی گوش میکند.
M.hadi Najafy nasab
۱۴۰۰-۰۹-۲۵با سلام و احترام
با توجه به مزالب ذکر شده بچه حرف گوش کن بچه خیلی راحتی است. ما نه نیاز به یاد دادن کارهای خوب به او داریم نه به او یاد میدهیم چرا نباید کار بد خود را تکرار نکند، با یک داد یا اخم کودک آرام میگیرد دقیقا مثل سربازان پادگان.
کودکان مشابه بقیه افراد هستند، آنها ممکن است برخی وقتها حرفهای دیگران را گوش ندهند. در واقع در این سن ما باید به آنها یاد بدهیم که چگونه به حرفهای دیگران توجه کنند.
همه ما پدر و مادرها دیر یا زود می فهمیم که حرف زدن با کودک در حالتی که مثلا شپما ایستاده ایم و او روی زمین نشسته است به ندرت اثر مناسب را بر کودک می گذارد.
باید برای کودکمان روشن کنیم که دقیقا آنچه را گفته ایم اجرا خواهیم کرد؛ و تهدید یا قولی ندهیم که نتوانیم آن را اجرا کنیم.مثلا اگر به کودک دوساله خود می گوییم: «تو باید هنگام شام شیر هم بخوری» پنج دقیقه بعد حرفمان را عوض نکنیم و مثلا آب میوه را به جای شیر پیشنهاد ندهیم.
اگر به او اخطار دادیم که «اگر خواهرت را بزنی باید نیم ساعت داخل اتاقت بمانی» هنگامی که او این کار را کرد واقعا او را برای نیم ساعت به اتاقش بفرستیم. اطمینان حاصل کنیم که همسرمان نیز کارهایمان را تائید کرده و به تصمیماتمان احترام می گذارد تا احیانا کار همدیگر را تخریب نکنیم.
*یا مثلا
اگر ما به یک بچه دو ساله بگوییم که اسباب بازیهایش را جمع کند او به اطراف اتاق نگاهی می اندازد و یک جواب سربالا می دهد: خوب دیگه، اَُه! در عوض یک کار مشخص را به او واگذار کنیم. مثلا اول بگوییم که آجرهای سبزرنگ را جمع کند سپس این کار را به یک بازی تبدیل کنیم: «حالا آجرهای قرمز رنگ را جمع کن».
با این کارها حرفهایمان را به درستی و خوبی گوش میکند.
s.m
۱۴۰۰-۰۹-۲۵با سلام…
به نظرم زمانی کودک به صحبت های والدینش گوش می دهد که والدین نیز صحبت های فرزندشان را با دقت گوش دهند و وقت بگذراند نه اینکه والدین ذهنشان جای دیگری باشد و یا مشغول به انجام کارهای دیگر….
همان طور که والدین از فرزند خود انتظار احترام را دارند چه در صحبت چه رفتار فرزندان هم نیاز به این احترام متقابل دارند.هنگامی که از کودک انتظار اجازه گرفتن برای برداشتن وسیله ای یا… دارند والدین نیز هم باید برای وارد شدن به اتاق فرزند و … از او اجازه بگیرند..
در تنبیه کردن هم اگر رفتار نامناسب کودک را با دلیل و آرامش توضیح دهیم کودک دیگر آن اشتباه را تکرار نمیکند و یا برای تکرار دوباره آن کار با به یادآوری توضیح والدین از انجام کار منصرف خواهد شد..
کودکان مشغله کاری و ذهنی والدین را ندارند در مقابل نیاز به توجه و درک بیشتری دارند پس والدین چه در هنگام بازی،چه در صحبت کردن و…. باید برایشان وقت کافی را بگذراند….
F.agl
۱۴۰۰-۰۹-۲۵باتوجه با مطالب گفته شده کودک زمانی به صحبت های والدینش گوش میدهد که والد نیز به او توجه کند و وقت زیادی را با کودک خود بگذراند .
والدین الگو رفتاری کودکان خود هستند پس باید جوری رفتار کنند که شایسته باشد. همان طوری که والدین از کودکان خود انتظاراتی دارند کودک هم همین طور هست پس باید احترام بین والدین و کودکان باشد .
مبینا موسائی
۱۴۰۰-۰۹-۲۵سلام و عرض ادب
متاسفانه این روزها کم شدن حرف زدن و گفت و گو در خانواده و کاهش ارتباطات کلامی میان اعضای آن تبدیل به یک عادت شده است.اما بازهم با استفاده از یکسری روش ها میتوان با کودک حرف زد و اونیز مجاب شود به حرف های والدینش گوش دهد.
می‌دانیم که تمام ولدین کودکانشان را دوست دارند ولی گاهی ما یادمان می‌رود که غیر از مسائل مالی، روح و روان کودکمان نیز نیاز به تقویت و هزینه دارد. اگر بتوانیم راه درست حرف زدن خود با کودکان را یاد بگیریم، آنها هم درست حرف زدن را از ما یاد خواهند گرفت. درست است که پدر یا مادر بودن یکی از سخت‌ترین کارهای این دنیاست، اما این هم بسیار مهم هست که با تمام خستگی‌‌ها باز هم صحبت کردن با کودک و همچنین گوش دادن به حرف‌ها و آرزوهایش را در نظر بگیریم.
برای تربیت درست و بهتر بچه‌ها باید زمان صرف کنیم، همه چیز را در آره یا نه خلاصه نکنیم، برای پاسخ به سؤالات زیادشان وقت بگذاریم و با صبر کامل و مرتبط به آنها جواب بدهیم.
کودکان دوست دارند برای شما باارزش باشند، در واقع همه این را میخواهند. به کودکتان واقعاً نشان بدهید که تمام دقت شما به شنیدن حرفهایی است که دارد میزند. کار کردن و وقت‌گذرانی با موبایلتان، تلویزیون نگاه کردن، صحبت کردن با دوستانتان و کارهای دیگر حواس شما را پرت میکند و کودک اینها را می‌بیند و میفهمد. ولی اگر نمی‌توانید به حرفهای کودکتان گوش بدهید، تظاهر به این کار هم نکنید. گوش دادن به حرفهای کودکتان باعث ایجاد اعتمادبه‌نفس میشود و کودک احساس ارزشمند بودن خواهد کرد.
یک الگوی خوب باشیم:چون کودکان در ذهنشان فضا و جای بیشتری برای توجه به اطراف و تقلید از والدین خود دارند.
هنگام حرف زدن با کودک به چشم هایش نگاه کنیم،به لحنمان دقت کنیم که تند و پرخاشگرانه و یا حتی بی ادبانه نباشد،از فهمیدنش مطمئن شویم،از کودک تعریف و تمجید کنیم
در کنار این نکات ریز و همه ی مطالبی که در این قسمت از سایت مطالعه شد میتوان کدوکانی خوب تربیت کرد که به حرف ها ی والدین احترام گذاشته و بازخورد مثبت را ببینند.
و در آخر اینکه به بچه ها کمک کنیم حرف بزنند ،با ما صحبت کنند تا در آینده دچار انکار های مختلف شخصیتی و خودسانسوری نشوند، آرزوها و بهشت کودکی شان همیشه همراهشان بماند و قربانی کنش و عملکرد های مداوم بازدارنده با اثر های بد نباشند.
محدثه سعیدی نیا
۱۴۰۰-۰۹-۲۴سلام و احترام .
به نظر من برای اینکه کودکان به حرف والدین گوش کنند، آرام و با احترام صحبت کردن با کودکان و شوخی و خنده باعث میشه فرزند کاری رو که ازش می خواهیم انجام بده …فریاد زدن و تنبیه کردن کودک نه تنها مفید نیست بلکه فقط باعث میشه کودک به اجبار خواسته رو انجام بده.ولی تاثیر پایداری نداشته باشه .
بهتر هست که خواسته های خودمون رو با لحن کودکانه مطرح کنیم تاثیر بیشتری داشته باشه .
کوثربختیاری
۱۴۰۰-۰۹-۲۴باسلام
بنظرم کودکان درسنی کسی جز خانواده برایش باقی نمیمامد و برای صحبت کردن باانها کمی دستپاچه میشوند بنظرم بهتراست حانواده وقتی کودک چیزی به انها میگویند اول کمی فکر کندو به قدر کافی زمان بگذارد و به کودک گوش دهدویک الگوی خوب باشدواز جمله‌های مثبت استفاده کند به چشم‌هایش نگاه کند وبه لحن حرف زدنشان دقت کنند و کودکانه صحبت نکنند
فاطمه شهپری
۱۴۰۰-۰۹-۲۴روش تنبیه کودک می تواند به این شکل باشد که والدین برای مدت کوتاهی با از او روی برگردانند و با او صحبت نکنند تا کودک متوجه کار بدش شود و دیگر ان کار را انجام ندهد.
اگر وقتی کودک کارهای میتواند کارهای شخصی را خودش انجام دهد به او اجازه دهیم و او را تشویق کنیم در ایجاد استقلال به او کمک کرده ایم.
mo.soheilla
۱۴۰۰-۰۹-۲۴کودکان مشغلولیت‌های ذهنی و درگیری‌های ما را ندارند، بنابراین در ذهنشان فضا و جای بیشتری برای توجه به اطراف و تقلید از والدین خود دارند. به عبارت دیگر، تمام حواس آنها به رفتار و گفتار شماست و هر کاری شما بکنید و هر چه بگویید، به زودی همان را از کودکتان دریافت خواهید کرد. برخورد خوب و خوش‌رفتاری شما با کودک به او یاد میدهد چطور با شما و دیگران رفتار کند. اگر شما دروغ بگویید، کودکتان هم شروع به دروغ گفتن خواهد کرد. اگر فردی خوش‌صحبت باشید، خواهید دید که فرزندتان هم شیرین‌زبان خواهد بود. فراموش نکنید که ثابت‌قدم بودن در رفتار خوب نیز ملاک است، یعنی اگر توقع دارید همیشه کودکتان راست بگوید، خودتان هم نباید یک بار راست بگویید و یک بار دروغ!
مریم فدایی
۱۴۰۰-۰۹-۲۴به نظرمن وقتایی که کنار دخترم میشینم ،تو چشماش نگاه میکنم وآروم باهاش حرف میزنم ،کاملا به حرفم گوش میده ،وبالعکس هروقت باعصبانیت بهش چیزی رو گوشزد میکنم انگار زود فراموش میکنه ،سعی میکنم با آرامش براش توضیح بدم ،وقتایی که حالش خوبه وعصبانی وگرسنه نیست
خدیجه عرب ساغری
۱۴۰۰-۰۹-۲۴سلام و عرض ادب
پدر و مادر بودن یکی از سخت ترین کارهای دنیا است . این شغل ، ۲۴ ساعته است و می تواند بسیار خسته کننده باشد . اما مهم است ، با همه خستگی نیز مسائلی را رعایت کنید تا به روح ، جسم و اعتماد به نفس فرزندتان لطمه ای وارد نشود . باید طوری او را تربیت و با او رفتار کنید تا در بزرگسالی علاوه بر اینکه مایه افتخار شما شود ، خودش در سلامت روحی کامل زندگی کند .
متاسفانه بعضی از پدر و مادر ها وقتی فرزندشان به حرف آنها گوش نمی دهد بسیار خشمگین می شوند و کودک را مورد تنبیه شدید قرار می دهند ، غافل از اینکه چه مشکلاتی برای کودک به وجود می آید .
اگر تنبیه شدید باشد ، اضطراب در کودک تزریق می شود ، یعنی اعتماد به نفسی که توقع داریم کودک در آینده داشته باشد از او می گیریم . کودک به جای اینکه به فعالیت بپردازد ، مدام انتظار خطر دارد این احساس دائمی ناشی از خطر ، تبدیل به اضطراب می شود .
مثلاً وقتی کودک مدرسه اش شروع می شود برای امتحان یک ماه دیگر از ابتدا شروع به گریه می کند ، می ترسد ، شب ها خواب ندارد و…
خود والدین هسته اولیه این اضطراب را کاشته اند .
بنابراین پدر و مادر سعی کنند از خشونت و تنبیه استفاده نکنند ، چون تنبیه ممکن است نتیجه عکس داشته باشد .
مبینا عزیزی شفیعی
۱۴۰۰-۰۹-۲۴با سلام
یکی از دلایل اصلی عدم حرف‌شنوی کودکان، عصبانیت و خستگی والدین است. برای رسیدن به خواسته هایمان صبوری و آرامش را فراموش نکنیم.
کودکان بیشتر از آنچه فکر می‌کنیم باهوش هستند. وقتی پدر و مادر با روحیه‌ای نامناسب با کودک صحبت کنند، او در موقعیت جنگ یا فرار و لجبازی قرار میگیرد تا از وضعیت نا امنی که می‌بیند نجات پیدا کند.
فریاد زدن حس بی‌ارزش بودن را به کودک منتقل میکند. در این رابطه کودک احساس میکند مورد بی احترامی قرار گرفته است و برای والدین خود اهمیتی ندارد، پس بعد از مدتی دیگر حرف‌شنوی نخواهد داشت.
کودکان از بدو تولد، به روابطی نیاز دارند که در آن احساس ارزشمند بودن داشته باشند. رفتار و گفتار والدین از دوران کودکی، تصویری از این ارزش‌ها را در ذهن کودک شکل میدهد.
اینکه چطور با کودک صحبت کنیم و با چه جملاتی از او میخواهیم تا به حرف هایمان گوش دهند بسیار مهم است. کودکان دوست دارند تا مورد توجه باشند.
kamandi7966
۱۴۰۰-۰۹-۲۴باسلام …
به نظرم کودکی که صحبت میکنه یا دلش میخواد تا پدرو مادرش باهاش بازی کنن بهترین راه اینه که پدرو مادرش با آرامش بشینن یا بغلش کنن و بهش گوش بدن و وسط صحبت کردنش چیزی نگن یا اگه مشغول کاری هستن فعلا برای چند دقیقه بذارن کنار و خودشون رو در اختیار فرزندشون قرار بدن این باعث میشه کودک حس کنه پدرو مادرش دوسش دارن و براش ارزش قائلن و حرف هایش برای پدرو مادرش با ارزشه پس این باعث میشه دفعه بعد کودک برای صحبت کردن ترغیب بشه و تمایل بیشتری به صحبت کردن با والدینش نشون بده…یکی دیگه از راه ها این هست که به احساس و حریم خصوصی و بدن کودکمون احترام بذاریم و بهش یاد بدیم ، مثلا وقتی میخوایم لباسمون رو عوض کنیم به داخل اتاقی بریم و در رو ببندیم و براش توضیح بدیم که بدن آدم یه چیز خصوصیه و کسی اجازه نداره بدنت رو بدون اینکه تو بخوای ببینه یا وقتی کودکمون تو اتاق خودش هست برای اینکه وارد اتاقش بشیم اول در بزنیم و ازش اجازه بگیریم و تا اجازه نداد وارد اتاق و حریم خصوصیش نشیم این باعث میشه کودک اجازه گرفتن و برای دیگران ارزش قائل شدن رو یاد بگیره …یا زمانیکه مهمون داریم و مهمونمون هم کودکی داره که قراره بیاد خونمون ، به کودکمون بگیم که من اصرار نمیکنم که تو اسباب بازی های خودتو بدی بهش ولی اگه دلت خواست و خودت دوست داشتی میتونی اسباب بازی هات رو در اختیارش بذاری و باهم بازی کنین این به کودک این حس رو میده که میتونه آزادانه بدون اینکه اجباری باشه یا بهش تحمیل بشه خواسته خودش رو بیان کنه
بهاره احمدی
۱۴۰۰-۰۹-۲۴با سلام و احترام
به نظر من بهترین روش برای اینکه فرزندحرف های وادین را گوش کنند آرامش است چون در زمان عصبانیت و پرخاشگری نه تنها این موارد رو از ما یاد میگیرند بلکه لجباز میشن و دیگه کارو انجام میدن ما میتونیم فرزندانمون رو بدون مقایسه کردن تشویق به اون کار کنیم درکل ما با رفتارمون تو رفتار فرزندان تاثیر میگذاریم و بهتره که هم خودمون هم فرزند رو به ارامش دعوت کنیم
fatemehhamedi986
۱۴۰۰-۰۹-۲۳با سلام و خسته نباشید باتوجه به شرایط مکانی و سن کودک حرف زدن با کودکان متفاوت است مثلا اگر کودک بدون اجازه ی دیگران وسایلی را برداشت در چنین صورتی هرگز نباید کودک خود را کتک بزنیم یا او را تحقیر و سرزنش کنیم در چنین شرایطی باید با کودک بازی درمانی کنیم مثلا قبل از اینکه اسباب بازی کودک را برداریم باید به او بگوییم که عزیزم اجازه هست که اسباب بازی شما را بردارم و نگاه کنم چون کودکان مقلد های خوبی هستند و رفتار و گفتارمان را الگوی خود قرار میدهند که اصولا چنین شرایطی در کودکان ۴ تا ۵ سال ایجاد میشود و در این سنین است که کودکان با مفاهیمی مانند خوب و بد،جریمه و پاداش،راست و دروغ و… آشنا میشوند.
زهراآقائی
۱۴۰۰-۰۹-۲۳دنیای کودکان پرازسوال ها وجواب های مبهم پس بهتره اگ ازاون کاری میخوایم که انجام بده حتما یه دلیل قانع کننده ای درخورسنش داشته باشیم چون برای هرکاری که میخوادانجام بده سوال براش پیش میادکه چرامثلااگ ازش میخوایم زودبه رخت خواب بره پس دلیلش اینه خواب به موقع برای سلامتیش مفیده..وهرگز بالحن تند ودستورانه باهاش صحبت نکنیم چون قطعا نتیجه عکس میده یاکاری که بادعواانجام بده فقط ازروی ترس و واهمه است برای مثال انجام دادن تکالیف ازبااجبارودعواباشه کودک فقط بخاطرترس انجام میده وهیچ تاثیری دریادگیری نداره.وبهتره برای وقتایی که کارهاش روخودش انجام میده وبه حرف های ماتوجه میکنه یه تشویق درنظرداشته باشیم..ویک مسئله دیگرکه میتونه کمک کنه اینه که خواسته هامونو مثل بازی وسرگرمی مطرح کنیم تا به خواسته مابیشترتوجه کنه.مثلا برای جمع کردن اسباب بازی میتونیم مسابقه سرعت انجام بدیم اینجوری هم براش جنبه سرگرمی داره هم یادمیگیره بعدازبازی بایداسباب بازی شوجمع کنه…ولی نباید چیزی روبزوربهش تحمیل کنیم اگه دوست نداره یه اسباب بازی شوبه کسی بده نبایدمجبورش کنیم چون اون وسیله خودشه ومالک اونه فقط باید همبازی شدن بادیگران بهش یادبدیم
سميه شجاعیان
۱۴۰۰-۰۹-۲۳سلام و عرض ادب
کودکان دوست دارندبرای شماباارزش باشند. درواقع همه این را میخواهند. به کودکان واقعا نشان دهیدکه تمام دقت شما به شنیدن حرفهایی است که دارد میزند. کارکردن ووقت گذرانی باموبایلتان . تلوزیون نگاه کردن . صحبت کردن بادوستانتان و کارهای دیگر حواس شماراپرت میکند وکودک اینها رومیبیندو میفهمد.ولی اگرنمیتوانیدبه حرفهای کودکتان گوش بدهید . تظاهربه این کارراهم نکنید
مریم
۱۴۰۰-۰۹-۲۶با سلام .در ارتباط با کودکان اولین نکته مهم اینه که ارتباط چشمی برقرار کنیم،بعد اسمشو موقع صحبت کردن صدا کنیم .صحبتمون صریح و قابل فهم باشه .ازش،بخواهیم خواسته ای که ازش،داریم رو بار دیگر تکرار کنه برامون .اگه درخواستی ازش،داریم درخواستی باشه که نتونه رد کنه .هنگام صحبت با کودک مثبت باشیم و از جملات مثبت استفاده کنیم .جملات دستوری رو با عبارت من میخام شروع کنیم .به کودکان حق انتخاب بدیم .اگه کودک ناراحته اول اونو اروم کنیم بعد صحبت کنیم .سعی،کنیم با صحبت اون و اروم کنیم .
مبینا عزیزی شفیعی
۱۴۰۰-۰۹-۲۳با سلام
بچه ها به طور طبیعی مخالف گوش دادن نیستند. اشتباه برخی از والدین این است که خیلی سریع صحبتی که با کودک داشته اند را تغییر می دهند و این جدیت والدین را در نظر کودک ضعیف می کند.زبان خوش، بسیار موثر تر از زبان منفی است.سرکشی کودک هنگامی افزایش می یابد که والدین به رفتار بد آنها بخندند.
زینب دهقان
۱۴۰۰-۰۹-۲۳با سلام
به نظر بنده کودک اگر اشتباهی انجام می دهد، نباید اشتباهاتش را به شخصیتش ربط دهیم. مثلاً اگر از کلمات نامناسب استفاده کرد، نگوییم تو بی ادبی.بهتر است بگوییم حرف بد زدن ممنوع.
در صحبت کردن با کودک بهتر است آرام صحبت کنیم تا کودک حرف ما را متوجه شود و خواسته ما را بفهمد. در صورتی که با داد و فریاد خواسته های خود را بیان می کنیم، باید هربار صدایمان را بلندتر کنیم تا کودک متوجه درخواست ما بشود.
مادرانی که همیشه نگران هستند و با بیش از حد حمایت می کنند تا جاییکه اجازه تفکر و خلاقیت را به فرزند نمی دهند این رفتارها باعث وابستگی کودک به خانواده و عدم استقلال او می شود همچنین استعدادهای او شکوفا نمی شود.
محدثه افضلی
۱۴۰۰-۰۹-۲۳بچه‌ها بیشتر پذیرای فرمان‌های مثبت هستند تا منفی؛ به طور کلی بهتر است واضح و روشن به کودک بگویید باید چه کار کند، دستورات منفی مثل نرو، نریز، نکن به کودک میگوید چه چیزی قابل قبول نیست، اما رفتاری که از او انتظار می‌رود را بیان نمیکند. افراد مستبد اغلب از فرمان‌های منفی استفاده میکنند، در حالی که افراد موفق دریافته‌اند بیشتر باید از فرمان‌های مثبت استفاده کنند.
علیرضا عرب عامری
۱۴۰۰-۰۹-۲۳به نظر من برای حرف زدن با بچه ها ، خیلی باید به لحنمون دقت کنیم ؛مخصوصا پدر و مادر ها ..
چون بچه ها معمولا رفتار تقلیدی دارن
نکته دگ میتونه این باشه که وسط حرف کودک نپریم ، اگر داره موضوع یا هرچیزی رو برای ما تعریف میکنه حرفش رو قطع نکنیم و بزاریم خودش حرفش رو تموم کنه ..
رعایت یه سری نکات دیگر مثل اینکه کودک رو تهدید نکنیم و یا اینکه وقتی با او حرف میزنیم به چشم هایش نگاه کنیم و حتی چه بهتر که از کلمات و جملات مثبت حتما استفاده کنیم هم خیلی مهم و تاثیر گذاره ..
نازنین یزدان نجات
۱۴۰۰-۰۹-۲۳داد و بیداد کردن و دستور دادن ممکن است در برخی کودکان موجب شود که حرفهای شما را گوش بدهند، اما هیچ کدام از آنها از این کار خوششان نمی آید. اکثر کودکان وقتی بهترین پاسخ را به درخواستهای شما می دهند که با بامزگی و خوش اخلاقی با آنها برخورد کنید.
کودکان خردسال اگر ببینند که شما با دقت و به خوبی به حرفهای آنها گوش می دهید، آنها نیز حرف شنوی را بهتر یاد می گیرند. سعی کنید عادت کنید که با همان احترامی که به بزرگترها می گذارید به حرفهای کودک خود توجه کنید.
شما باید الگوی خوبی در زمینه گوش کردن باشید. به او نشان دهید که شنونده خوبی هستید. مهم نیست او در چه سنی قرار دارد، باید ببیند که شما در گفت و گو با دیگران چگونه رفتار می کنید و چگونه به دیگران گوش می دهید.
وقتی با شما صحبت می کند مستقیم به او نگاه کنید. وقتی حرف می زند به صفحه تلویزیون یا کامپیوتر خیره نشوید. به او نشان دهید که به حرف هایش توجه می کنید و اهمیت می دهید. توجه داشته باشید که بچه ها تقلید کننده های خوبی هستند هر جور که با آنها رفتار شود رفتار می کنند و بدانید که دو صد گفته چون نیم کردار نیست.
الهام دهقان
۱۴۰۰-۰۹-۲۳با سلام. به نظر من بدترین اتفاق در حق کودک این هست که در جلوی جمع بخصوص همسالان تنبیه و تحقیر بشه. اثرات غیر قابل جبرانی به جای خواهد گذاشت.متاسفانه هنوز والدین این روش اشتباه قدیمی رو بکار میبرند. به امید روزی که تمام والدین از نظرات و اطلاعات مشاورین استفاده کنند.
ساره فرجی خورشیدی
۱۴۰۰-۰۹-۲۳بهترین و اساسی ترین وسیله ی ارتباطی با کودکان زبان و گفتار است بنابراین باید از کلماتی استفاده کنیم که قابل درک برای کودکان باشد. به کودک احترام بگذاریم و از به کار بردن کلمات تحقیرآمیز جلوگیری کنیم.
تنبیه کردن میتواند یک ابزار تربیتی باشد اما نبایدوسیله ای جهت خالی کردن خشم باشد.
لیلی فولادیان
۱۴۰۰-۰۹-۲۱با تشکر از دست اندر کاران این مقاله
به نظر من از همه مهم تر در ارتباط با کودکان این است که یاد بگیریم اگر به هر عنوانی که با آنها در ارتباط هستیم سعی کنیم با صحبت کردن در موارد مختلف آنها را به کاری که میخواهیم ترقیب کنیم و بگذاریم تجربه های مختلفی داشته باشند و کمی مستقل تر شوند حتی اگر اشتباه میکنند سعی کنیم تنبیه نکنیم و عمل بد آنها را سرزنش کنیم نه شخصیت آنها را تحقیر کنیم.