کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند
نویسنده: ادل فابر، الین مازلیش
ترجمه: شیرین یزدانی
ناشر: ارمغان گیلار
نوبت چاپ: دوم ۱۳۹۲
تعداد صفحات: ۱۹۲
مطالعه این کتاب به شما کمک می کند تا به سوال چگونه با بچه ها صحبت کنم تأثیر داشته باشه؟ پاسخ دهید.
تکنیک‌های موثر برای جلب توجه کودک
جلب توجه کودک در هنگام گفتگو یکی از چالش‌های مهم والدین است که با به‌کارگیری تکنیک‌های مناسب میتوان این فرایند را ساده‌تر و مؤثرتر کرد. استفاده از روش‌های صحیح کمک میکند کودک تمرکز خود را حفظ کرده و پیام والدین را بهتر درک کند. برخی از کاربردی‌ترین تکنیک‌های موثر برای جلب توجه کودک عبارتند از:
- تماس چشمی مستقیم
- استفاده از نام کودک
- کاهش عوامل حواس‌پرتی
- استفاده از لحن جذاب و متنوع
- بیان پیام به صورت کوتاه و ساده
- استفاده از زبان بدن مثبت
- ایجاد ارتباط چشمی و فیزیکی مثل لمس آرام
- تشویق و تحسین هنگام توجه کردن
- استفاده از داستان یا مثال‌های ملموس
- تعیین زمان مناسب برای گفتگو
اشتباهات رایج والدین در صحبت با بچه‌ها
بسیاری از والدین در صحبت با بچه‌ها به دلیل ناآگاهی یا عادات نادرست، اشتباهاتی مرتکب میشوند که مانع از برقراری ارتباط موثر و گوش دادن کودک میشود. شناخت این اشتباهات و اجتناب از آنها، گام مهمی در بهبود روابط والدین و فرزندان است. برخی از اشتباهات رایج والدین در صحبت با بچه‌ها عبارتند از:
- صحبت کردن با لحن تحکم‌آمیز
- نادیده گرفتن احساسات کودک
- قطع کردن حرف کودک
- استفاده از کلمات پیچیده یا طولانی
- مقایسه کودک با دیگران
- صحبت کردن بیش از حد بدون دادن فرصت پاسخ
- تنبیه یا تهدید در هنگام گفتگو
- عدم ثبات در پیام‌ها
- نداشتن توجه کامل هنگام صحبت
- انتظار بیش از حد برای تغییر رفتار سریع
چطور به فرزندانمان در ابراز احساساتشان کمک کنیم
فصل اول کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند به ما نشان می دهد چطور با بچه ها حرف بزنیم. بچه ها دوست دارند پدر و مادر حرف های آن ها را بشنوند و با آن ها همدردی کنند. پدر و مادر برای اینکه بتوانند احساسات فرزندشان را درک کنند باید مهارت هایی را بیاموزند. والدین به کمک چند روش می توانند احساسات فرزندان شان را درک کنند:
- با دقت زیاد به حرف های کودکشان گوش دهند.
- به بچها نشان دهند که احساساتشان را درک می کنند و حرف هایشان را تایید کنند.
- به احساسات کودک احترام بگذارند.
- وقتی کودک عصبانی یا ناراحت است او را نصیحت نکنند.
- برای احساسات کودک اسمی بگذارند.
- به کودک بگویند که می دانند چه آرزو یا خواسته ای دارد، هرچند که نتواند به آن برسد.
کودکان هم مانند بزرگترها دوست ندارند وقتی ناراحت یا عصبانی هستند کسی آن ها را نصیحت کند؛ یا مدام از آن ها سوال بپرس. آنها دوست دارند با کسی حرف بزنند و درد ودل کنند و احساساتشان را بیان کنند تا عصبانیتشان فروکش کند. گوش کردن به حرف های کودکان و درک احساساتشان باعث آرامش آنها می شود.
بعضی از بچها حرف های والدین را باور نمی کنند و می گویند که پدر و مادرشان احساسات آنها را درک نمی کنند. در اینگونه مواقع بهتر است پدر و مادر مشکلی را که فرزندشان از آن رنج می برد مطرح کنند و بگویند که حال او را درک میکنند.
برخی از کودکان وقتی ناراحت و عصبانی هستند نمی توانند حرف های دیگران را گوش دهند. بنابراین والدین بهتر است کودک را به انجام کار دیگری مشغول کنند تا او ناراحتی های خودش را فراموش کند. مثلا به جای گریه کردن، داد و فریاد از کودک بخواهند که عصبانیتش را روی کاغذ نقاشی کند.
بچه ها دوست ندارند والدین حرف هایشان را تکرار کنند. بهتر است به جای پرسش در مورد علت عصبانیت یا ناراحتی با او همدردی کنند و بر روی احساساتش نامی بگذارند. مثلا وقتی کودک نتیجه می گیرد که بچه باهوشی نیست، چون که معلمش از آنها خواسته فقط در نیم ساعت تکالیف ریاضی شان را انجام دهند درحالی که این کار از نظر او یک ساعت وقت نیاز دارد به او بگویند می دانند که وقتی انجام تکالیفش زیاد طول می کشد، ناراحت می شود.
چگونه فرزندمان را تشویق کنیم تا بیشتر به حرف های ما گوش کند
برای اینکه کودکان بیشتر به حرف های والدین گوش کنند می توانید از چند مهارت که در فصل دوم کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند مطرح شده، استفاده کنید:
توصیف و شرح شرایطی که در آن هستید:
شرایط و مشکلی که در آن قرار دارید را برای کودک توضیح دهید. والدین نباید به فرزندشان بگویند تو باید این کار را انجام بدهی؛ چون کودک احساس میکند که او را محکوم کرده اید. وقتی از ضمیر “تو” استفاده نمی کنید و غیر مستقیم از کودک می خواهید کاری را انجام دهد او زود تر به حرف شما گوش می دهد. مثلا بگویید: وقتی شیشه ای شکست باید آن را با جارو جمع کند؛ وقتی شیر روی زمین ریخت، باید آن را تمیز کند.
درباره شرایط موجود به فرزندتان اطلاعات کافی بدهید
وقتی به کودک درباره شرایط مختلف اطلاعات می دهیم کودک احساس می کند که ما به او اعتماد داریم و حقایق را به او میگوییم. شما باید درباره شرایط موجود به کودک اطلاعات کافی بدهید. مثلا اگر شیر را در یخچال بگذارد ترش نمی شود، میوه ها را قبل از خوردن بشوید، اگر کلوچه را در ظرف در بسته نگذارد، سفت میشود.
دریک جمله یا یک کلمه پیام خودتان را به فرزندتان منتقل کنید
گاهی اوقات بهتر است به جای توضیحات طولانی درباره کار به فرزندان، پیام ها را تلگرافی به آنها منتقل کرد. مثلا مادر به جای آنکه بگوید سارا ظرف ها را بشور، میگوید:سارا ظرفها! او متوجه می شود که باید ظرف ها را بشوید.
احساسات خودتان را برای فرزندتان بیان کنید
والدین نباید احساسات خودشان را پنهان کنند. آنها باید احساسات واقعی خودشان را با کودکشان در میان بگذارند. در این صورت مجبور نیستند که وقتی ناراحت هستند تظاهر کنند افرادی صبور و آرام هستند. بنابراین کودکان هم احساسات آن ها را درک می کنند و بیشتر به حرف والدین خود گوش می دهند. مثلا “الان فرصت مناسبی نیست من انشای تو رو بخونم چون حواسم جای دیگه است. بعد از نهار میام و انشای تو رو می خوانم”
برای فرزندتان یادداشت بگذارید
بچها دوست دارند پدر و مادرشان برای آنها یادداشت بگذارد؛ اگر چه که ممکن است آن ها سواد خواندن و نوشتن نداشته باشند. وقتی کودکان می بینند که والدینشان وقت می گذارند و با تمام مشغله هایی که دارند برایشان یادداشت می گذارند و به آن ها توجه دارند شاد می شوند. این روش نیز راهی بسیار ساده برای بیان خواسته ها است بدون اینکه باعث ناراحتی و رنجش فرزندان شوند.
روش های تنبیه کردن بچه ها
تنبیه کردن بچها باعث می شود آن ها نسبت به پدر و مادرشان احساساتی مثل تنفر ، خشم و احساس گناه داشته باشند. یا حس کنند که پدر و مادرشان خیلی ظالم هستند و کار بد را دوباره تکرار کنند. بنابراین تنبیه کردن بچه ها فایده ای ندارد و باعث می شود آن ها به جای اینکه از کار خودشان پشیمان شوند به این فکر کنند که کار والدین شان را تلافی کنند. وقتی والدین فرزندشان را تنبیه می کنند به او اجازه نمی دهند که متوجه کار بد خودش شود . پس بهتر است به جای تنبیه کردن کودکان از روش های جایگزین استفاده کرد. مثلا:
- به کودک راه حلی پیشنهاد کنید تا بتوانید کمکش کنید.
- مخالفت خودتان را به فرزندتان نشان دهید.
- انتظاراتتان را به او بگویید.
- به فرزندتان بگویید چگونه باید رفتارش را اصلاح کند.
- راه حلی مناسب به او پیشنهاد دهید.
به فرزندتان اجازه دهید عواقب کار بدی را که انجام می دهد، قبل از انجام دادن آن کار بداند. مثلا ابتدا محکم و قاطعانه احساسات خودتان را برای فرزندان بگویید؛ مثلا به او بگویید من از اینکه ظرف های آشپزخانه که برای بازی استفاده کرده ای را سر جایش نگذاشتی عصبانی هستم.
در مورد انتظارتان با فرزندتان حرف بزنید. مثلا به او بگویید انتظار دارید وقتی او از وسایل شما استفاده کرد، دوباره آن را سر جایش بگذارد.
به فرزندتان بگویید چگونه می تواند کار بدش را جبران کند. مثلا به او بگویید که باید وقتی ظرف های آشپزخانه را می شویید او ظرف ها را خشک کند.
به او راه حل مناسبی پیشنهاد کنید. مثلا به فرزندتان بگویید که اگر هر وقت وسایل شما را قرض می گیرد آن ها را صحیح و سالم بازگرداند و سر جایش بگذارد شما باز هم وسایلتان را به او قرض خواهید داد.
خودتان کاری انجام دهید تا فرزندتان بیشتر احساس مسئولیت کند. سعی کنید با کمک فرزندتان مشکلاتتان را حل کنید.
بهتر است به جای تنبیه کردن کودک به او بگوییم اگر کار بدی انجام دهد عواقب آن را می بیند مثلا اگر والدین قبل از قرض دادن وسیله ای به کودک شان از او بخواهند که باید چیزی را که قرض می گیرد صحیح و سالم به والدین تحویل دهد کودک می داند که اگر چیزی را که از دیگران قرض می گیرد مثل روز اول صحیح و سالم به آن ها پس ندهد، آن ها چقدر از دست او عصبانی خواهند شد و دیگر چیزی به او قرض نخواهند داد و اگر امانت دار خوبی باشد دیگران به او اعتماد خواهند کرد و دوباره چیزی را که می خواهد به او خواهند داد.
وقتی کودکان کار بدی انجام می دهند به جای اینکه دنبال مقصر باشید تا او را تنبیه کنید بهتر است عصبانیت خودتان را بیان کنید. مثلا بگویید وقتی می بینید او روی مبل ها زباله می ریزد از دستش ناراحت می شوید چون پوست میوه ها روی مبل را لکه دار میکند. وقتی ناراحتی و عصبانیت خودتان را نشان می دهید، باید راه حلی پیشنهاد کنید تا فرزندتان بتواند اشتباهش را جبران کند و احساس گناه نکند. به این ترتیب در بزرگسالی به جای اینکه فکر کند کارهایش همیشه اشتباه است، احساس میکند فرد با لیاقت و با ارزشی است و می تواند اشتباهاتش را جبران کند.
چگونه فرزندانی مستقل داشته باشیم
فصل چهارم کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند به ما نشان می دهد برای اینکه به کودک کمک کنیم تا مستقل باشد باید به آن ها اجازه دهیم کارهایشان را خودشان انجام دهند و با مشکلات رو به رو شوند و مشکلات شان را خودشان حل کنند. وقتی والدین به حرف های فرزندشان گوش می دهند و با آن ها درد و دل می کنند و از آن ها می خواهند که راه حلی برای مشکلات شان بگویند، بچه‌ها احساس استقلال و اعتماد به نفس می کنند. مهارت های مورد نیاز والدین برای مستقل شدن فرزندان عبارتند از:
1-به فرزندتان اجازه انتخاب بدهید مثلا به او بگویید دوست دارد کدام یک از لباس هایش را بپوشد.
2-قدر زحمت و تلاش فرزندتان را بدانید. مثلا وقتی او سعی می کند بند کفش هایش را ببندد به او بگویید می دونم این کار دشوار هست اما پس از چند بار تمرین می تونی این کار را انجام بدهی.
3-زیاد از فرزندتان سوال نپرسید. مثلا وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد، مدام از او درباره‌ی مدرسه و دوستانش سوال نپرسید.
4-سریع سوال های او را پاسخ ندهید و بگذارید کمی فکر کند تا خودش به پاسخ مناسبی برای سوال هایش برسد. وقتی او از شما سوال پرسید، اول نظر خودش را درباره ی آن سوال بپرسید.
5-فرزندتان را تشویق کنید از منابع اطلاعاتی دیگر استفاده کند.
6-هرگز فرزندتان را نا امید نکنید. مثلا وقتی او می خواهد مهارت جدیدی را یاد بگیرد او را نا امید نکنید و بگذارید آن مهارت را تجربه کند.
تعریف و تمجید کردن از دیگران
اگر بچه ها در خانواده بتوانند مشکلات شان را حل کنند می توانند در محیط خارج از خانه نیز مشکلات شان را حل کنند. اعتماد به نفس بچه ها عاملی بسیار مهم در رشد شخصیتی فرد است. نگرشی که یک فرد نسبت به خودش دارد مهم ترین عامل در رشد شخصیتی او است و هیچ چیز دیگری نمی تواند جای این مساله را بگیرد.
وقتی والدین به فرزندشان توجه می کنند، به آن ها حق انتخاب می دهند و به او اجازه می دهند که مشکلاتش را خودش حل کند اعتماد به نفس او افزایش می یابد. یکی از راه های افزایش اعتماد به نفس تشویق کردن است. والدین وقتی فرزندشان را تشویق می کنند باید نکاتی را رعایت کنند. اول اینکه وقتی از کار فرزندتان تعریف می کنید توضیح بدهید که چرا از کارش خوشتان آمده و درباره جزئیات کار فرزندتان با او حرف بزنید. مثلا وقتی فرزندتان برای اولین بار خودش لباس هایش را پوشید به او بگویید چقدر خوب لباس را پوشیده، جوراب هایش را لنگه به لنگه نپوشیده و بند کفش هایش را چقدر خوب و مرتب بسته است.
چه کنیم تا فرزندمان تصویر ذهنی مثبتی از خودش داشته باشد
با مطالعه این بخش از کتاب چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرف هایمان گوش بدهند متوجه خواهیم شد که چگونه با بچه ها صحبت کنیم که تأثیر داشته باشد. نگرش والدین نسبت به فرزندشان در نحوه نگرش آن ها نسبت به خودشان تاثیر زیادی دارد. برای اینکه به فرزندتان کمک کنید تصویر ذهنی مثبتی از خودش داشته باشد باید چند نکته را رعایت کنید.
1-والدین باید به دنبال فرصتی باشند تا به کودک نشان دهند او فردی توانا است تا کودک هم بتواند تصویر درستی از توانایی هایش داشته باشد. مثلا وقتی کودک اسباب بازی هایش را درست و خوب نگهداری می کند به او بگویند که چقدر اسباب بازی هایش نو به نظر می رسد.
2-بچه‌ها را در موقعیتی قرار دهند تا آن ها نگرش متفاوت و مثبتی نسبت به خودشان داشته باشند. مثلا از کودک بخواهید جوراب هایش را خودش بشوید.
3-بگذارید فرزندتان از شما درباره خودش حرف های مثبت بشنود. مثلا وقتی کودکتان اسباب بازی را در مغازه می بیند اما برای خرید آن گریه و زاری نمی کند به او بگویید می‌دانید با اینکه دلش می خواست آن اسباب بازی را داشته باشد ولی چیزی نگفت.
4- با کودک آن طور رفتار کنید که دوست دارید او با شما رفتار کند. مثلا وقتی در یک مسابقه شکست می خورد به او بگویید پذیرفتن شکست کار دشواری است ولی باید باز هم تلاش کند.
5- به لحظات و روزهای مهم زندگی فررندتان توجه کنید. مثلا وقتی او در مسابقه ای برنده شده است از آن روز برایش تعریف کرده و به او بگویید که به او افتخار می کنید.
جمع‌بندی
شماره تلفن: 26701544-021 22895248-021
موبایل: 09102036378
چرا بچه‌ها به حرف ما گوش نمی‌دهند؟
بچه‌ها معمولاً نه از سر نافرمانی، بلکه به دلایل مختلفی مانند نداشتن درک کافی از پیام، خستگی، نیاز به توجه، یا روش نادرست گفت‌وگوی والدین به حرف آنها گوش نمی‌دهند. وقتی والدین با لحن دستوری، پرخاشگر یا همراه با سرزنش صحبت میکنند، کودک به‌جای شنیدن محتوا، روی احساسات منفی متمرکز میشود و مقاومت میکند. همچنین اگر والدین در حرف‌هایشان ثبات نداشته باشند یا شنونده خوبی نباشند، کودک احساس میکند حرفهای او اهمیتی ندارد و واکنش منفی نشان میدهد. ارتباط مؤثر نیاز به همدلی، توجه، و شیوه بیان مناسب دارد تا کودک مشتاقانه گوش دهد و همکاری کند.
چ زمانی بهتر است با بچم صحبت کنم که حرفمو گوش بده؟
زمان‌بندی درست در گفت‌وگو با کودک نقش بسیار مهمی دارد و گاهی بهترین کار این است که در برخی موقعیت‌ها حرف نزنیم. زمانی که کودک خسته، گرسنه، عصبانی یا در حال بازی است، احتمال دارد پیام شما به‌درستی دریافت نشود یا حتی باعث ایجاد مقاومت و بی‌توجهی شود. همچنین وقتی احساسات کودک خیلی شدید است، بهتر است اجازه دهید ابتدا آرام شود و سپس با صبر و حوصله صحبت کنید. انتخاب زمان مناسب برای گفتگو، بخشی از هنر ارتباط مؤثر است که باعث میشود کودک با ذهنی باز و تمرکز بهتر به حرف‌هایتان گوش دهد و همکاری بیشتری نشان دهد.
Comments (۱۱۱)
زهرا زارع وامرزانی
۱۴۰۰-۱۰-۰۳باعرض سلام
به نظر بنده بچها به طور طبیعی مخالف گوش دادن نیستند پس میتوان بالحن مادرانه صحبت کرد
همیشه به کودکانمان احساس ارزشمند بودن بدهیم چراکه کودک از بدو تولد به روابطی نیاز داره که دران احساس ارزشمند بودن داشته باشه
وسعی کنیم حرف ها و صحبت هامون رو به طور خلاصه بگیم به کودکانمان
صبحت های طولانی ونصیحت های خسته کننده نه تنها هیچ تاثیری ندارد بلکه از اهمیت حرف هامون کم میکنه پس به طور خلاصه نکات مهم و یاداورشیم به بچه‌ها مون .
فاطمه عسکری پور
۱۴۰۰-۱۰-۰۳سلام وقت بخیر و عرض ادب
از نظر من به طور خلاصه اینکه چطور با بچه ها حرف بزنیم به این صورت میباشد ؛ ✓اسم کودک رو صدا بزنید ✓با کودک ارتباط چشمی داشته باشید ✓به کودک گوش بدید ✓سوال بپرسید✓الگو باشید تا بتوانید توقع خوش رفتاری از کودک داشته باشید ✓از جملات مثبت استفاده کنید✓کودکانه رفتار کنید ✓وسط حرف کودک نپرید ✓ملاحظه گر باشید✓تهدید نکنید ✓به تن صدا و لحن کلام توجه کنید .
مریم عبدالهی
۱۴۰۰-۱۰-۰۳سلام وعرض ادب
به نظر من پدر مادر در ابتدا باید اموزش ببینند که با فرزند خود چگونه رفتار کنند. هر چه پدر ومادر در کودکی در تربیت فرزند خود تلاش کنند نتیجه ان در بزرگسالی مشخص می شود. همچنین والدین می توانند کار هایی را که فکر میکنند کودک از پس ان بر می اید به او واگذار کنند ودر ازای درست انجام دادن ان به او جایزه بدهند در این صورت کودک تشویق میشود ومسولیت پذیری را از کودکی فرا میگیرد.
شیما برکچی
۱۴۰۰-۱۰-۰۱با سلام خدمت استاد عزیز
زمانی که کودکتان کار ناپسند و ناهنجاری انجام میدهد،
از خود توجهی نشان ندهید و در عوض به تعریف کارهای
خوبی که در گذشته انجام داده بپردازید.
مثال: یادته دیروز اسباب بازی ها تو خودت جمع کردی؟
خیلی اون کارتو دوست داشتم…
وقتی کودک میبیند به کارها و رفتارهای نامطلوبش
توجهی نمیشود و کار خوبی که در گذشته انجام داده
هنوز در ذهن والدین مانده، سعی میکند بیشتر کارهای
خوب و مورد پسند انجام دهد؛
چون کودکتان تشنه توجه شماست
واین رفتارهای نامطلوب هنگامی از
او سر میزند که به او توجه ندارید.
فاطمه اسکندری
۱۴۰۰-۰۹-۳۰طغیان و سرکشی نیز مانند یک رفتار طبیعی در بزرگسالان، در کودکان ۲ تا ۶ ساله، نیز بسیار عادی و نرمال است مهم است ،که کودک را درک کنید، به آنها گوش کنید، و به آنها عشق بدهید… و هم رفتار آنها را با سخت گیری های لازم اصلاح کنید سرکشی کودکان، معمولا به روش های مختلفی بسته به سن آنها وجود دارد همانطور رشد می کنند و بزرگ می شوند، تغییرات بسیاری بوجود می آید.حتی اگر فرزندتان موفق نشود و موفق نشود و دوباره دوباره نتواند، شما باید به او این اطمینان را بدهید، که همیشه می توانند بر روی عشق شما حساب کنند ؛ توضیح دهید که دلخوری شما به خاطر، راه هایی است که آنها کارشان را انجام می دهند.خود را جای آنها بگذارید، آنها را درک کنید و به آنها گوش دهید و از فریاد زدن بر آنها اجتناب کنید و برای حفظ آرامش تلاش کنید ، در مورد آنهایی که نوجوان هستند، روحیه و حال را مورد بررسی قرار ندهید و اجازه دهید که فضای خودشان را داشته باشند.
Hadiseh
۱۴۰۰-۰۹-۳۰سلام وقت بخیر
با کودکان باید مثل خودشان رفتار کرد نباید از ی بچه ی ۴ساله توقعی رو داشت که از نو جوان ۱۴ساله داریم اینکه بچه ها میتونن حرف بزنن یا راه برن خیلی چیز هارو بفهمند دلیل نمیشه کودک دیگر نباید اشتباه کند کودکان برای اینکه بتوانند درست ارتباط برقرار کند نیاز دارد که خیلی چیز هارا خودش درک کند اگر کودک دائم پرخاشگری میکند نباید دائم به او بگوییم ساکت باش سروصدا نکن باید با کودک خود دوست باشیم تا به محض اینکه دچار سردرگمی یا مشکلی شد ان را به زبان بیاورد نه اینکه از راه دیگر استفاده کند
لیلی مظلومی
۱۴۰۰-۰۹-۳۰با سلام. به عقیده من داد زدن، در هیچ موقعیتی و هنگام مواجه شدن با هیچ فردی، نتیجه مطلوبی به بار نمیاره. مخصوصا اگه طرف و مخاطب ما کودک باشه، شاید در همون لحظه کودک از روی ترس یا اجبار سکوت کنه، اما بلافاصله همه چیزو فراموش می کنه و یاد می گیره که بعد از این هرچی می خواد خودش داد بزنه و با فریاد عنوان کنه خواسته خودشو. باید با احترام با بچه برخورد کرد. لحن شوخی و طنز خیلی در بچه ها تاثیر گذاره و باعث میشه بیشتر به مفهوم حرف پی ببره. آروم و مهربون حرف زدن و برخورد کردن با بچه خیلی موثره چون بچه ناخودآگاه تمایل پیدا می کنه که به حرف گوش بده. به صورت متقابل به حرفهای بچه گوش بدیم و سکوت کنیم موقعی که داره حرف می زنه. وقتی متوجه احترام گذاشتن بهش می شیم، او هم متقابلا از روی احترام سکوت میکنه یا آروم حرف میزنه و داد نمیزنه. همین جریان باعث شنیده شدن حرفمون میشه. در ضمن الگوبرداری از گروه همسن و سال خودش بسیار موثره. بهتره با توجه به نظرات عقاید خودش براش دلیل بیاریم و اونو قانع کنیم.
سمانه زینعلیان
۱۴۰۰-۰۹-۳۰سلام ، به نظر من رفتار با کودکان مسئله پیچیده ای هست و باید والدین آموزش ببینن، چون که کودک در بزرگسالی هر طور بشود مسبب اصلی مادر و پدر هستن و بر میگرده به دوران کودکی که چطور باهاش رفتار کردن .
خدیجه عرب ساغری
۱۴۰۰-۰۹-۲۹سلام و عرض ادب خدمت خانم دکتر عزیز
مطالب این کتاب بسیار عالی و مفید است من امتیاز ۲۰ می دهم .
محمد مهدی قادری
۱۴۰۰-۰۹-۲۹مانند کودکان صحبت کنید ، این تفاوت در رفتار و گفتار شما موجب می شود توجه فرزندتان بیشتر جلب شود و چون از اینگونه لحن صحبت لذت می برد و تکرار آن را دوست دارد،کاری را که از او خواسته اید قطعا انجام می دهد.
کودکان از گروه همسالان و هر فردی که بیشتر شبیه آنها باشد، بیشتر الگوبرداری می کنند و حرف شنوی دارند. شما با نظرات کودکتان آشنا هستید و زمانی که کاری از او می خواهید، می توانید با توجه به نظرات و عقاید او برایش دلیل بیاورید و او را قانع کنید.
زمانی که کودک نقاط مشترکی میان خود و والدینش می بیند، بیشتر به حرف های آنها گوش می دهد و حتی سعی می کند به والدین خود نزدیک تر شود
محمدرضا فدایی
۱۴۰۰-۰۹-۲۹بسیار عالی والدین قدیم فقط با تنبیه ادب میکردند ولی حالا با روش های جدید البته این جوری جامعه پیشرفت نمیکنه چون بعضی والدین روش خودشون دارند
Rezainejad
۱۴۰۰-۰۹-۲۹با سلام
در ادامه مطلبتون این نکته مهم که والدین حرفشون رو واضح و روشن بیان کنند چون اکثر والدین خیلی کلی صحبت می کنند به عنوان مثال میگن:« شلوغ نکن،مؤدب باش» همچنین خوبه که وقتی کودک سرپیچی میکنه رفتاری قاطع داشته باشیم ، مثلا« همین الان برو تو اتاقت» و مهم تر از اون باید احساسات و عواطف خودمونو کنترل کنیم و زمانی که عصبانی هستیم به جای فریاد زدن آرامش خودمون رو حفظ کنیم چون هنگام برخورد خشونت آمیز، آموزش مؤثر نخواهد بود
ممنون از مطالب خوبتون
آیدا سیف الهی بیار
۱۴۰۰-۰۹-۲۹با سلام
۱. به کودکان احترام بگذارید:یعنی اینکه پایه و اساس رابطه‌ی خود را بر احترام متقابل قرار دهید. در چنین شرایطی کودکان حرف‌شنوی از شما را با احترام و از روی میل انجام خواهند داد.
۲.فریاد نزنید:فریاد زدن حس بی‌ارزش بودن را به کودک منتقل میکند. در این رابطه کودک احساس میکند مورد بی احترامی قرار گرفته است و برای والدین خود اهمیتی ندارد، پس بعد از مدتی دیگر از شما حرف‌شنوی نخواهد داشت. پس این روش را فراموش کنید.
۳.از قانون طلایی استفاده کنید:«آنچه را برای خود می‌پسندی برای دیگران نیز بپسند.» کافی است به این قانون طلایی عمل کنید. اگر حرف‌شنوی کودکان و احترام آنها را می‌خواهید، شما هم باید محترمانه برخورد کنید. هنگام صحبت با فرزندانتان، مهربان و آرام باشید و از کلمات محبت‌آمیز به جای سرزنش کردن استفاده کنید.
۴.به جملاتی که می‌گویید دقت کنید:اگر کودک احساس کند برایش اهمیت قائل هستید و خواسته‌ی خود را با احترام بیان میکنید، به حرف‌هایتان گوش خواهد داد به حرفی که میزنیم باید عمل کنیم
۵.قاطع نیستید و سر حرفهای خود نمی‌مانید
۶.خیلی زود عصبانی می‌شوید:اگر قصد دارید کودک را برای انجام دادن یا ندادن کاری قانع کنید، نیازی به عصبانیت نیست. کافی است با آرامش و احترام به او یادآور شوید که گوش ندادن به حرف شما چه عواقبی دارد.
۷.منطقی باشید
۸.کوتاه و تاثیرگذار حرف بزنید
۹.توجه کامل خود را به کودکان معطوف کنید
۱۰.برای کودکان ارزش قائل شوید
۱۱.الگوی خوبی باشیم
محمدحسین ابراهیمیان
۱۴۰۰-۰۹-۲۹درود و عرض ادب
ممنونم از مقاله ی زیباتون 🌹
اما نظر من این ک برای رشد صحیح کودک در خانه قوانین ای وضع کنید و خود هم ان ها را انجام دهید مانند تمیز کردن اتاق خود و به ازای کار های مثبت او هدیه ای که فکر میکنید دوست دارد بهش بدهید….. مطمعن باشید تاثیر مثبتی خواهد داشت و کودک نسبت به قوانین سخت کوش تر و با رضایت بیشتر کار های خود را انجام می دهد که بی شک سبب مسئولیت پذیری او در همان سنین کم می شود
leylimazloomi10203
۱۴۰۰-۰۹-۲۸با سلام. به اعتقاد اینجانب، پرهیز از لحن تند و پرخاشگرانه در هنگام رویارویی با کودک درنتیجه گیری مشکلات و بحثها بسیار مفید است. کودکان به دنبال آرامش و حمایت هستند هرچند که در پدیدآوردن مشکلات مقصر باشند. آنها به دنبال حامی هستند چون به نظر خودشان دلیل موجهی برای اشتباه کردن دارند. زمانی که با لحنی آرام و با جوی به دور از خشونت از آنها توضیح می خواهیم پاسخهای صادقانه تر و صحیح تری به دست می آوریم که منجر به دستیابی به راه حلهای صحیح در مواجهه با مشکلات کودک می شود.
فهیمه امینی
۱۴۰۰-۰۹-۲۸سلام
بسیار مفید و کاربردی بود ،در صحبت با کودکان باید از زیاده گویی در ارایه مطالب به آنها اجتناب شود کودکان از زیاد صحبت کردن ما زود خسته میشوند اگر مطالب زیادی برای بیان کردن داریم باید آن ها را به بخش های کوتاه و مختصر و مفید تقسیم کنیم و بعد ب یک به یک با کودک در میان بگذاریم همچنین زمانی که چند درخواست از کودک داریم بهتر است ابتدا از درخواست های ساده تر شروع کنیم و بعد آنها را تشویق به انجام خواسته های بعدی کنیم
نجمه
۱۴۰۰-۰۹-۲۸با سلام
وقتی تصمیم می گیرید صاحب فرزندی شوید، یعنی مسؤولیت
بلندمدت و سنگین تربیت او را پذیرفته اید. در تربیت کودک مانند
هر کار دیگری، با مشکلاتی روبرو خواهید شد؛ اما با گذشت زمان و
کسب تجربه، اعتماد به نفس شما افزایش می یابد، به طوری که در
تربیت فرزندان بعدی از تجربیات قبلی خود استفاده کرده و از
عملکردتان راضی تر خواهید بود. اما باز هم ممکن است گاهی احساس
یک تازه کار را داشته باشید و در حل مشکلات سردرگم شوید. کتابی
که پیش رو دارید، یکی از مراجع راه گشا در این زمینه است.
نویسندگان این کتاب، گروهی متشکل از یک روانشناس بالینی
کودک، یک مشاور تحصیلی و یک معلم کارآزموده هستند. این افراد
به مدت چند سال با تعداد بسیاری از والدین و کودکان مشاوره
کرده اند، سپس با استفاده از تجارب خود و عقاید دیگر متخصصان و
حتی والدینی که روش های تربیتی موفقی را آزموده اند، این کتاب را
تألیف کرده اند. مطالبی که از نظر شما می گذرد، باعث می شود درک
شما از مسائل، بهتر شود و کاربرد روش های ساده تر گردد. به خاطر
داشته باشید که نباید در کوتاه مدت، انتظار پیشرفت زیادی داشته
باشید. اهداف خود را متناسب با سن، شخصیت، تواناییها، جنس و
میزان رشد عقلی فرزندانتان تعیین کنید. همه کودکان در یک سن
مشخص وارد مرحله ای مشابه نمی شوند و همچنین میزان
آموزش پذیری آنها نیز به یک میزان نیست. از آنجا که شما بهتر از
هر کس دیگری کودک خود را می شناسید، به قضاوت و غریزه خود
اعتماد کنید.
تربیت در نظر بیشتر والدین، چیزی جز تنبیه
نیست؛ ولی واژه «تربیت» در واقع به معنای
تعلیم دادن یا پرورش؛ شامل مجموعه ای از
روش های مثبت و منفی است. وقتی کودکان
خود را تربیت می کنید، به آن ها می آموزید که
چطور رفتار کنند. پیش از آن که انجام کاری را از
آنها بخواهید، به آنها آموزش می دهید. شما
برای آن ها قالب های رفتاری میسازید تا آنچه را
که از آن ها انتظار دارید، ببینند.
به طور مناسب و مقتضی از کودک تحسین کنید.
برای دریافت پاسخ های بهتر، نوع تحسین را با
سن و اخلاق کودک متناسب کنید. برای نمونه در
آغوش گرفتن، بوسیدن و دیگر نشانه های عملی
محبت، همراه با کلمات مهرآمیز، برای کودکان
خردسال مؤثرند، اما در مورد کودکان بزرگتر، بهتر
آن است که از پیام های سڑی استفاده کنیم. زیرا
این کودکان بیشتر دوست دارند به طور خصوصی
تشویق شوند. برای نمونه می توانید با یک
چشمک یا اشاره دست نشان دهید که به عمل
خوبش توجه کرده اید.
از تنبیه در کنار روش های مثبت استفاده کنید.
وقتی تنبیه را به عنوان یک روش انتخاب
می کنید، باید به کودک آموزش نیز بدهید.
تنبیه به تنهایی، رفتار خوب را به کودک
نمی آموزد. اگر کودکتان را به خاطر دویدن به
سمت خیابان تنبیه کردید، سپس روش عبور از
خیابان را به او آموزش دهید و در نهایت به خاطر
منتظر ماندن در کنار خیابان یا عبور محتاطانه از
خیابان، او را تحسین کنید. با این روش، تأثیر
تنبیه بیشتر خواهد شد.
محمد رضا قریشی
۱۴۰۰-۰۹-۲۸بسیاری اوقات ناراحت از خصوصیات فرزندانمان هستیم و بابت شکستمان برای تغییر آنهامایوس میشویم آنزمان است که میتوانیم به اهمیت راهکارهای این مقاله جهت موفقیت خود پی ببریم
فاطمه حیدریان
۱۴۰۰-۰۹-۲۸با سلام و احترام
پدرو مادر بودن یکی از سخت ترین کارهای دنیاست.در این مقاله راهکارهای بسیار مفیدی برای ارتباط برقرار کردن و صحبت کردن والدین با فرزندانشان امده بود.نحوه صحیح صحبت کردن والدین با فرزندان میتواند خیلی از مشکلات ایجاد شده مانند عدم استقلال ویا پرخاشگری و عدم اعتماد به نفس و خجالتی بودن فرزندان را برطرف کند.با خواندن این موضوع میتوانیم محترمانه با نیازهای فرزندانمان برخورد کنیم.و با اینکار میتوانیم حلقه ی گفتگوی بی فایده ای را که از نسلی به نسل دیگر تداوم داشته را بشکنیم و ارثیه ای متفاوت به فرزندانمان منتقل کنیم.
مریم شهابی
۱۴۰۰-۰۹-۲۸نکات جالب، قابل تأمل و قابل اجرایی رو یادآوری کرده بود این مقاله. و من بعنوان یک مادر به خیلی از عکس العملای درست و غلطم پی بردم. مثلا من به دختر دو سال و نیمم گفتم مامان جون باید مسواک بزنی بعد از غذا خوردن تا دندونات خراب نشه و همیشه سالم و تمیز بمونه، و اون خیلی سریع پذیرفت و الان با گذشت دو سال هر زمان که غذا میخوره، خودش با اشتیاق مسواک میزنه. و باز در همون سن به دخترم که اتاقشو نامرتب کرده بود جای توضیح علت ناراحتیم گفتم، أه، بازم که اتاقتو بهم ریختی، و دخترم آشفته شده بود و مدام میپرسید مامان جون چرا ناراحتی، و تا چند ماه درگیر این بودم که نظم رو یادش بدم، چون اولین واکنشم اشتباه بود.
متشکر بابت مقاله ی مفیدتون.
موفق باشید.
ملیحه
۱۴۰۰-۰۹-۲۸سلام
بچه‌ها معمولا فکر میکنند هرکاری که دل‌شان می‌خواهد، باید انجام بدهند. اگر هم چیزی خلاف میل‌شان باشد گریه میکنند، جیغ می‌زنند و یا با پرتاب کردن وسایل، اوقات‌تلخی میکنند. همانطور که هال رونکل (Hal Runkel) درمانگر خانواده اعتقاد دارد وقتی کودک درک کند که مرزهای تعریف‌شده و خوبی وجود دارد، یاد میگیرد که خودش را با شرایط وفق بدهد و به محدودیت‌ها احترام بگذارد.
هر زمان که کودک از قوانین پیروی کرد یا کار مثبتی انجام داد، از او تعریف و قدردانی کنید.
یکی از بزرگترین دلایل رفتارهای بد کودکان، احساس ناتوانی و ناامیدی آنهاست. دکتر بروکس در این زمینه اعتقاد دارد زمانی که کودکان ابزارهای مورد نیاز برای کشف خودشان را داشته باشند، بهتر رفتار میکنند چون در این صورت بهتر مراقب خود هستند و به قول معروف کمتر صدای شما را در می‌آورند! و در صورت مواجهه با چالش‌ها درست عمل میکنند.
هرچیزی را خواست، بلافاصله به او ندهید! دکتر اوسیت در این زمینه میگوید: «اجازه بدهید فرزندتان احساس ناخوشایند انتظار را تجربه کند؛ چون این یک تغییر بزرگ و مهم است». به فرزندتان کمک کنید که بی‌صبری خودش را مدیریت کند. بنظرم این چند راهکار میتونه موثر واقع بشه
هدی رضایی
۱۴۰۰-۰۹-۲۸سلام و عرض ادب
اگر نگاه ما به کودکمان نگاه به یک انسان متعالی باشد، انسانی که در مسیر حرکت به سمت بهترین خودش هست قطعا در حرف زدن با او دقت نظر بیشتری میکنیم،
او فقط یک کودک است، پس با منطق او، با دانش او و به اندازه ظرفیتش باید صحبت شود، به طور مثال همون طور که در متن گفته شد وقتی عصبانی ست نباید او را نصیحت کرد، همون طور که ما با این همه سن و این سطح از دانستنهایمان وقتی عصبانی هستیم از کسی نصیحتی نمی پذیریم و حتی ناراحت تر و عصبانی تر میشویم
یا به طور مثال وقتی می خواهیم تعاملی با او داشته باشیم باید سعی کنیم مثل یک شخصیت با او رفتار کنیم مثلا همین که به او بگوییم وسایلش را سر جایش بگذارد. اگر خودمان وسایل را سر جایشان بگذاریم در واقع توانمندی و شعور او را نادیده گرفتیم و اگر با دعوا و ناراحتی این را از او بخواهیم باز هم اعتماد به نفس او را خدشه دار کردیم.
باید بدانیم کودک یک انسان است در خانه ما. به امانت. روزی باید او را به خودش پس بدهیم، او مال ما نیست، او یک انسان است تحت تربیت ما.
زهرا ذوالفقاریان
۱۴۰۰-۰۹-۲۸با سلام و عرض ادب
رفتار و برخورد های پدر و مادر و خانواده تاثیر بسیار مهمی برتربیت فرزندان دارد. هنگامی که کودک عصبانی و ناراحت است نصیحت کردن و دعوا کردن و تنبیه کردن آن کار درستی نیست باید با فرزندان خود با محبت به آرامی برخورد کنیم باید به کودکان کمک کنیم و راه حلی برای آن پیدا کنیم تا بتوانند مشکلات خودشان را با کمک والدین خود حل کنند. اگر کودک بتواند مشکلات خود را در خانواده حل کند در خارج از خانه هم مشکلات خود را حل خواهد کرد. هنگامی که کودک بتواند مشکل خود را حل کند باعث افزایش اعتماد به نفس او میشود اعتماد به نفس یک امر بسیار مهم در رشد شخصیت کودک است. زمانی که به کودک درتصمیم های خود حق انتخاب بدهیم و اجازه دهیم تا در مورد یکسری از مشکلات خود تصمیم بگیرد باعث می شود اعتماد به نفس بالا برود و در آینده می تواند مستقل باشد .ارتباط کلامی و چشم در چشم شدن با کودک یک امردبسیار مهم و تاثیرگذار است باعث میشود کودک احساس کند در درون ما چه می گذرد و از چشم های ما درک می کند که در درون ما چه می گذرد و بهتر رفتار و حرفهای ما را می پذیرد .
همیشه باید احساسات خود را با فرزندان خود در میان بگذارید و بیان کنید به کار بردن از کلمات و جملاتی که محبت آمیز هستند مثل دوست دارم باعث صمیمیت و محبت میشود کودک باید احساس آرامش کند .درک کردن احساسات کودکان و صحبت کردن با آنها باعث افزایش آرامش آنها می شود.
بهاره احمدی
۱۴۰۰-۰۹-۲۸با سلام و عرض ادب
ما میتونیم با تاکید به نقاط مثبت کودک فرمان پذیری رو بالا ببریم چون پذیرای مثبت هستند تا منفی مپلا به جای اینکه بگیم اینجا نرو یا اون کارو نکن میتونیم بگیم این کار مورد قبول نیست به عنوان مثال وقتی به فرزندتون میگید که همین الان برو مسوام بزن یه کشمکش بین شما و فرزند ایجاد میشه اما وقتی یاداوری میکنید که قبل از خواب وقت مسواک زدنه اعتراضش میتونه نسبت به تایم مسواک زدن باشه نه شما .
زینب زمانیان
۱۴۰۰-۰۹-۲۷به نظر من باید با بچه ها به طور قاطع سخنگو و همیشه آنها را نصیحت نکن حرف های آنها به دقت گوش کنیم در موارد آنها اشتباه را انجام می‌دهم مدام سرزنش کنیم و آنها را درک کنیم شرایطشون و خودشان برای ما توضیح بدن نشان بدهند که کارشون بعد از شنیدن حرفهای آنها در مورد موضوع با آنها صحبت کنیم متوجه اشتباه خود شوند و در کار آنها تجدید نظر کنیم سعی کنیم همیشه با آنها مهربان باشیم و با آنها دوست باشیم و با آنها بدرفتاری نکنیم در هر کاری که اشتباه انجام میدهند سختگیری نکنیم و پرخاش و بد اخلاقی نکنیم تا آنها از ما یاد بگیرند چه رفتاری درست و چه رفتاری غلط است
Motahareh h.n
۱۴۰۰-۰۹-۲۷کودکان تنها زمانی که خودشان بخواهند، کاری را انجام می دهند. همین مسئله در اغلب اوقات، مشکل ساز می شود و حتی اختلافات متعدد و فراوانی را میان پدر و مادر به وجود می آورد.
اگر شما هم فرزندی دارید، شاید بگویید هر راهی را که به ذهنم می رسید امتحان کرده ام. مثلا بارها روش هایی مانندتنبیه، هدیه، تکرار فراوان درخواست ها، قهر و نادیده گرفتن کودک، مقایسه او با دیگر کودکان و بسیاری روش های دیگر را به کار برده ام اما برای کودکان امروزی، هیچ روشی جواب نمی دهد .برای والدین بسیار دشوار است که بتوانند فرزندشان را مسئولیت پذیر و مؤدب تربیت کنند.در این مقاله توصیه هایی ارائه شده است که به شما کمک می کند ارتباط بهتری با کودکتان داشته باشید و با او به گونه ای رفتار کنید که خواسته هایتان را عملی کند.
داد نزنید
فریاد زدن در هیچ موقعیتی و هنگام مواجه شدن با هیچ فردی، نتیجه مطلوبی به بار نمی آورد؛ به خصوص زمانی که مخاطب شما یک کودک یا حتی یک نوجوان باشد. تنها تاثیر فریاد کشیدن این است که در آن لحظه کودک می ترسد و شاید سکوت کند یا به اجبار خواسته شما را انجام دهد اما اندکی بعد کودک همه چیز را فراموش می کند به غیر از فریادی که می شنود و می آموزد که خودش هم در مواقع ضروری می تواند فریاد بکشد و به این ترتیب به خواسته اش برسد.گفتگو را متوقف کنید
شاید این جمله خیلی برایتان گران باشد اما باید بدانید که میزان صحبت ما والدین با فرزندان مان بسیار زیاد است. یک محقق و روانشناس آمریکایی تعداد جملات رهنمودی و اصلاحی والدین خطاب به فرزندانشان را در شبانه روز شمرد (جملاتی از قبیل لباست را آویزان کن، بشقابت را تمیز کن). تعداد این جملات حدود ۲۰۰ جمله بود.به فریاد کشیدن و جیغ زدن متوسل می شوید
اکثر والدین وقتی می بینند بچه به حرف آنها گوش نمی کند فریاد می کشند. دکتر بربا می گوید این کار را بدتر می کند. او توصیه می کند که والدین آرام تر و مهربانانه تر صحبت کنند. نجوا کردن یک درخواست، نتیجه مثبت تری دارد تا اینکه صدا را بلندتر کنیم.
وقتی پدر و مادر با تُن و آهنگ صدای مهربانانه و آرام تری صحبت می کنند بچه ناخودآگاه بیشتر تمایل پیدا می کند که گوش دهد.به فریاد کشیدن و جیغ زدن متوسل می شوید
اکثر والدین وقتی می بینند بچه به حرف آنها گوش نمی کند فریاد می کشند. دکتر بربا می گوید این کار را بدتر می کند. او توصیه می کند که والدین آرام تر و مهربانانه تر صحبت کنند. نجوا کردن یک درخواست، نتیجه مثبت تری دارد تا اینکه صدا را بلندتر کنیم.
وقتی پدر و مادر با تُن و آهنگ صدای مهربانانه و آرام تری صحبت می کنند بچه ناخودآگاه بیشتر تمایل پیدا می کند که گوش دهد.
M. Y
۱۴۰۰-۰۹-۲۷بسته به سن و سطح رشد کودک این کار ممکن است سخت تر یا اسان تر باشد اما این موضوع به نوع صحبت شما با او هم بستگی دارد. شما ممکن است بطور مداوم و با اصرار زیاد درحال اموزش، نصیحت، کمک یا انتقاد باشید. از آنجا که استقلال، هدف اصلی یک کودک است مقاومت او در برابر انچه ب او گفته میشود طبیعی است. فریاد زدن در هیچ موقعیتی و هنگام مواجه شدن با هیچ فردی نتیجه مطلوبی ندارد. بخصوص زمانی که مخاطب شما یک کودک یا نوجوان است. باید بگونه ای رفتار کنید که دوست دارید فرزندتان انگونه باشد. با کودکتان ارام و با احترام صحبت کنید. شوخی و خنده وحتی لحن طنز در مورد کودکان و نوجوانان بسیار اثرگذار است.
مریم ملک احمدی
۱۴۰۰-۰۹-۲۷چگونه باکودکان حرف بزنیم:
به قدر کافی زمان بزاریم، به کودک گوش دهیم
یک الگوی خوب باشیم ،از جمله های مثبت استفاده کنیم، به چشمایش نگاه کنیم
به لحنمان دقت کنیم، به حرف زدن ترغیبش کنیم ،کودکانه حرف نزنیم تندتند و بی پایان باکودک حرف نزنیم
کودک را تهدید نکنیم
به شیوه حرف زدنمان دقت کنیم واز کودک تعریف کنیم ،برای کودک ارزش قائل شویم
هدی رضایی
۱۴۰۰-۰۹-۲۷سلام وقت بخیر
وقتی نگاهمونبه فرزندمون نگاه به یک انسان باشه، انسانی دارای هویت و شرافت مستقل از چیزی به نام من وقتی به اندازه خودمان برای فرزندانمان ارزش و احترام قائل باشیم قطعا با احترام و آرامش با او برخورد میکنیم و این طوری تمام مطالبی که گفته شد قابلیت اجرا شدن پیدا میکند
سیده سمیه موسوی
۱۴۰۰-۰۹-۲۶ارتباط کلامی با کودک یکی از مسایل مهم در تربیت کودکان و شکل‌گیری و استقلال شخصیت آنان است.همه می‌دانیم که متقاعد کردن کودکان سخت است و کمتر پیش می‌آید که آنها از آنچه برایشان می‌گویید دقیقا همان برداشتی که شما انتظار دارید را داشته‌باشند. عکس این موضوع نیز میتواند صادق باشد. کودکان فکر میکنند که شما دقیقا به آنچه آنها می‌گویند توجهی نمی‌کنید یا آنها نمی‌توانند منظور خود را به شما بفهمانند و در نهایت مکالمه را بدون رسیدن به نتیجه‌ای که برایشان رضایت‌بخش باشد رها کرده به سویی می روند. در همین راستا اگر با کودکان با زبان ساده و کودکانه خودشان صحبت کنیم و بدون خشونت با انان رفتار کنیم ان ها نیز به حرف هایمان گوش میدهند
زهراشاهینی
۱۴۰۰-۰۹-۲۹باسلام
چطور با بچه ها حرف بزنیم تا به حرفمان گوش دهند؟
اول کمی فکر کنیم.
والدین و به ویژه پدرها اغلب با عنوان کردن مواردی مثل گرفتاری شغلی، خستگی و مشکلات مالی زمان بسیار کمی در روز را با کودک خود می‌گذرانند تا با او حرف بزنند. یک لحظه فکر کنیم، آیا برای آیندهٔ کودک نیست که تلاش و کار میکنیم؟ می‌دانیم که تمام ولدین کودکانشان را دوست دارند ولی گاهی ما یادمان می‌رود که غیر از مسائل مالی، روح و روان کودکمان نیز نیاز به تقویت و هزینه دارد. اگر بتوانیم راه درست حرف زدن خود با کودکان را یاد بگیریم، آنها هم درست حرف زدن را از ما یاد خواهند گرفت.
دوم به قدر کافی زمان بگذاریم
سوم به کودک گوش دهیم
کودکان دوست دارند برای ما باارزش باشند، در واقع همه این را می‌خواهند. به کودکانمان واقعاً نشان بدهیم که تمام دقت ما به شنیدن حرف‌هایی است که دارد میزند.
چهارم یک الگوی خوب باشیم
کودکان مشغلولیت‌های ذهنی و درگیری‌های ما را ندارند، بنابراین در ذهنشان فضا و جای بیشتری برای توجه به اطراف و تقلید از والدین خود دارند. به عبارت دیگر، تمام حواس آنها به رفتار و گفتار ماست و هر کاری ما بکنیم و هر چه بگوییم، به زودی همان را از کودکانمان دریافت خواهیم کرد. برخورد خوب و خوش‌رفتاری ما با کودک به او یاد میدهد چطور با ما و دیگران رفتار کند.