کتابی که آرزو می کنید والدینتان خواند بودند(و فرزندانتان از اینکه آن را خوانده اید خوشحال خواهند شد)
والدین اصلی ترین اثر را روی فرزندان دارند وگذشته ی آنها می تواند در رابطه با فرزندانشان تاثیر بگذارد.
یک کودک به محبت، تایید، نوازش، حضور شما، عشق به علاوه محدودیت، درک شما، تجربه ی آرامش بخش و توجه و زمان فراوان و… نیاز دارد.
اما آنچه بیشتر از هرکدام از این مسایل مشکل ساز می شود رفتار هایی است که وقتی خودمان نوزاد یا کودک بودیم با ما داشته اند، مسایلی که میتواند مشکل آفرین باشند، چیزهایی مانند: کمبود اعتماد به نفس، بدبینی و حالت های تدافعی مان هستند که باعث می شوند احساساتمان را سرکوب کنیم، زمانی که این مسایل در ارتباط با فرزندانمان نمود پیدا کنند می توانند آزاردهنده شوند.
زمان با این فکر می گذرد که وقتی هم سن وسال الان فرزندتان بودید چه احساسی داشتید و این مسئله کمکتان خواهد کرد که با فرزندانتان احساس همدلی بیشتری کنید وقتی که فرزندانتان طوری رفتار می کنند که باعث می شود آنها را از خود دور کنید آنها و احساساتشان را درک کنید .
در هر رابطه خانوادگی یا روابط خصوصی، گسستگی های اجتناب ناپذیری وجود دارد اما پیوند بعداز آن است که مهم است، این پیوند در وهله اول کار بر روی تغییر واکنش ها و همچنین شناخت انگیزه و روش جایگزین است .
چیزی که واقعا اهمیت دارد راحت بودن با فرزندان است اینکه به آنها احساس امنیت بدهیم و بخواهیم درکنار آنها باشیم، همچنین محبت ، نوازش،حسن نیت واحترامی که به آنها نشان می دهیم، احترام به احساساتش ، شخصیتش ،نظراتش و برداشت و تفسیراو از دنیایش
شما و هر کسی که با شما زندگی می کند محیط فرزندانتان را شکل می دهد، قسمت بزرگی از اینکه فرزندانتان چه احساسی نسبت به خودشان دارند و با دیگران چطور ارتباط برقرار می کنند در پیوند با شما و اطرافیان شکل خواهد گرفت، روابط خانوادگی در تعیین چگونگی رشد وپرورش شخصیت وسلامت روانی فرزندان تاثیر بسزایی دارد، عشق و توجه بین اعضای خانواده می تواند یک امنیت کامل ایجاد کند، چیزی که همه ی ما به آن نیازمندیم،
بچه ها به خودشان به چشم یک حلقه نگاه می کنند، حلقه ای از یک وابستگی که والدین را به هم پیوند می دهد،
جدایی والدین برای فرزندان اثرات مخربی برجای میگذارد، اگر کودک از والدین به عنوان شخصی بد یاد کنند اغلب این مسئله در کودک درونی می شود و به همین دلیل خودش را به عنوان فرزند بد قلمداد می کند و همچنین ممکن است کودک در کششی برای وفاداری به هردو فرو بریزد، بهترین روش برای این مسئله این است که والدین با یکدیگر همکاری کرده و به خوبی باهم ارتباط برقرار کنند، تا کودک پیوندی همیشگی و نزدیک با آنها داشته باشد و به خوبی پیش برود. اگر این مسئله به خوبی مدیریت شود کودک کمتر دچار افسردگی و پرخاشگری می شود.
اعتراف به احساسات خودتان و درک و پذیرش احساسات طرف مقابل، معمولا بهترین راه برای رسیدگی به اختلافات گریزناپذیری است که درخانواده ها بروز پیدا می کند. هرکسی از شنیده شدن، درک شدن، و همدلی سود می برد، این مسئله را در خانواده تان در اولویت قرار دهید، این کار خانواده تان را به مکان خوبی برای تولد یک نوزاد و محیط خوبی برای رشد یک کودک تبدیل می کند.
هیچ چیزی در این دنیا مثل پدر ومادر شدن به ما یاد نمی دهد که انسان ها قبل از اینکه بتوانند فکر کنند احساس می کنند و واکنش آنها به احساسات فرزندانشان اهمییت زیادی دارد، چرا که پیش نیاز ضروری و اساسی انسان هاست
یک نوزاد احساس خالص است و گاهی اوقات برای مدت طولانی آنهارا نوازش می کنیم قبل ازاینکه به آن نیاز داشته باشند و با چنین کارعاشقانه ای والدین پایه های سلامت هیجانی فرزندانشان را می سازند.
شناخت، جدی گرفتن وتایید وپذیرش احساسات فرزندتان بسیار حیاتی است، احساسات نیاز به شنیده شدن دارند.
چیزی که کودک نیاز دارد اینکه پدر و مادر برای احساساتش یک دریافت کننده باشند، توانایی دریافت احساسات به این معناست که شاهد عصبانیت و خشم کودک باشید، دلیل خشمش را درک کنید و شاید بجای او دلیل خشمش را در قالب کلمات بیان کنید و روش های قابل قبولی برای بیان عصبانیتش پیش رویش بگذارید، نه اینکه تنبیهش کنید، بدلیل تجربیاتمان در دوران کودکی واکنش های متفاوتی نسبت به فرزندان از خود نشان می دهیم که این اتفاق بستگی دارد که خودمان در دوران رشد با هر احساسی چه پیوندی ایجاد کردیم.
اگر شما آرام بمانید و احساسات فرزندانتان را مهار کنید، بدین ترتیب او هم مهار احساساتش را می آموزد، تا این مهارت را برای خودش نهادینه کند، اگر شما مدام حواس فرزندانتان را از انچه احساس یا تجربه می کند پرت کنید بطور ناخواسته دارید توانایی تمرکز او بر روی مسایل را تضعیف می کنید، یکی از دلایلی که برخی والدین اینکار را انجام می دهند این است که آنها شرایط را از نگاه خودشان می بینند نه فرزندشان. بسیار حایز اهمییت است که احساساتمان را بجای انکار کردن بپذیریم و ضروری است که فرزندانمان را با هر احساسی که دارند در آغوش بکشیم و به وسیله کمک کردن به کودک و بیان کردن احساساتش در قالب کلمات یا تصاویر کمکش کنیم به آن احساسات بپردازد و روش های قابل قبولی برای ارتباط با آنچه احساس می کند پیدا کند.
ما با فرزندمان رابطه ای را شکل می دهیم اما یک پیوند می تواند فراتر از یک رابطه مادر وفرزندی باشد، بارداری بهترین زمان فکرکردن درباره روابط خودتان با والدینتان و همچنین درباره آنچه برای آینده رابطه تان با فرزندتان
آرزو می کنید است. در دوران بارداری پایه های رابطه مادر و کودک شکل می گیرد، رابطه ای که با گذشت هرسال محکم تر می شود ، جنین شما درمراحل اولیه یک شخص منحصر به فرد است و شما باید روی چیزی که می تواند درست پیش برود تمرکز کنید، روحیه خوب داشتن برکودک متولد نشده اثر خواهد گذاشت، نگاه کردن به راهی که میخواهید در آن قدم بردارید نگرش شما را مثبت تر خواهد کرد وبرای پایه ریزی بهتر روابطتان به کار می آید.
والدین مهارگر تمایل دارند والدمحور باشند و از برنامه های روتین و همیشگی پیروی کنند، اصول کلی این افراد این است که اگر یک اتفاق مشابه در زمان مشابه هر روز رخ دهد کودک احساس امنیت و آرامش می کند چون می داند چه اتفاقی قرار است رخ دهد و هیچگونه غافلگیری ای وجود ندارد، در حالی که والدین راهگشا کودک محور هستند وتلاش می کنند با نوزاد همراه باشند و مسایل را اولویت بندی می کنند و همیشه یک پاسخ قابل پیش بینی به فرزندشان ارائه می دهند و کودک متوجه می شود به خواسته هایش واکنش و پاسخ داده می شود که احساس امنیت کند.
اگر زمانی که کودک بودید، نیازهایتان به صمیمیت پاسخ داده شدند یعنی شما میتوانید به آدم ها اعتماد کنید و با آنها ارتباط برقرارکنید، وقت بگذارانید و احساس خوش بینی داشته باشید،تمام اینها کمک می کنند تا زندگی فوق العاده ای داشته باشید.
یکی از مهمترین مشخصه های سلامت روان، پیوند نیرومند بین والدین و فرزند است، انسان موجودی اجتماعی است که ارتباط متقابل این پیوند را ممکن می سازد، سرو صداهای یک کودک و علامت و اشاره های او و روشی که بازی ها را شروع می کند همگی مقدمه ای است برای گفتگو و تعامل با شما، اگر ما به گریه و نگاه ها و بازی های یک کودک واکنش نشان ندهیم و اگر نقشمان را در این ارتباط متقابل ایفا نکنیم خطر رشد مدل های وابستگی و ویژگی های شخصیتی نا ایمن و رهایی در وجود آن کودک به منظور داشتن روابط کارآمدتر سخت تر خواهد بود، اگر نوزادان وکودکان در سال های اولیه زندگی شان آن چیزی که میخواهند را به دست نیاورند و دیده نشوند و اگر نتوانند اطمینان کنند که به آنها پاسخ داده خواهد شد ممکن است در مرحله تلاش برای جلب توجه دیگران گرفتار شوند وآن موقع است که شما و افراد دیگر آنها را موجودی آزاردهنده ببینید، یک کودک به همراه خانواده راه های ارتباطی را یاد میگیرد، کودکان شاید هنوزصحبت کردن بلد نباشند اما ما می توانیم با مشاهده آنها را درک کنیم و ارتباط بهتری با فرزندانمان درهر سنی که هستند برقرار کنیم ،اگر شما به بسیاری از اشاره های یک کودک برای جلب توجه پاسخ ندهید او آن را بلندتر بیان می کند یا هر چه بزرگتر میشود شرورتر می شود، شاید یکی از راهبردها برای این مشکل تمرین بمباران عشق باشد یعنی نثار کردن میزان قابل ملاحظه ای از توجه که مانع الگو های رفتاری سرکوب گرانه متقابل شما باشد و هر دو طرف را در ریتم و الگوی تعاملی قرار دهد، زمانی که کودک مسئول جدایی خودش از والدینش است، احتمالا کمتر دچار ناامنی و وابستگی می شودتا نسبت به زمانی که پدر و مادراو را قبل از آمادگی رها می کنند، والدین می توانند کودک را برای پذیرش چنین موقعیت هایی تشویق کنند، این مسئله در نیمه شب ها، تنها ماندن در اتاق، تنهایی به مهمانی رفتن و هر موقعیت دیگری که کودک بدون شماست صدق می کند.
هر رفتاری که ازشما سر بزند، دارید به فرزندانتان می آموزید که همانطور رفتار کنند حتی رفتاری که آن را تایید نمی کنید، وظیفه والدین رمزگشایی رفتار فرزندان است، پشت هر رفتاری احساساتی نهفته ست، به محض اینکه آن احساس را کشف کردید با آن همدردی کنید.
چهار مهارت رفتاری وجود دارد که همگی ما برای پیشرفت در اجتماعی شدن و رفتار خوشایند به آنها نیاز داریم که عبارتنداز : توانایی تحمل نا امیدی، انعطاف پذیری، مهارت حل مسئله، توانایی دیدن و حس کردن مسائل از نقطه نظر دیگران.
هر کسی به توجه نیاز دارد در هر سن وسالی که باشد. اگر کودک به طور خودکار به اندازه کافی توجه دریافت کند و دراین مورد احساس امنیت کند مجبور نیست از راه های ناهنجار جلب توجه کند اگر کودک شما برای جلب توجه این رفتار را انجام می دهد از او بخواهید توجهی که نیاز دارد طلب کند،کودکان مهارت استفاده از کلمات را برای بیان احساسات و خواسته هایشان زمانی یاد می گیرند که ما در این زمینه الگوی آنها باشیم .
برای هدایت رفتار کودک می توان از روش همکاری استفاده کرد، روش همکاری زمانی است که شما و فرزندتان برای حل یک مشکل با هم همکاری می کنید و شما در این زمینه بیشتر یک مشاور هستید تا یک دیکتاتور، در این روش اول از طرف خودتان مشکل را شرح دهید دوم،احساس پشت رفتار را کشف کنید ، سوم آن احساس را تائید کنید ودر آخر هم پیدا کردن راه حل با همدیگر، در این روش به کودک کمک میشود تا مهارت های ضروری برای رفتار اجتماعی مثل: تحمل نا امیدی و درماندگی، انعطاف پذیری، مهارت حل مسئله و همدردی رشد کند.
محدودیت برای هر رابطه ای مهم است، محدویت یک جور مرزبندی است که این مرزبندی باآرامش اما محکم بیان می شود و با مرزبندی، کودکان محدوده شما و دیگران را میشناسند، والدین باید با توجه به شرح احوال خودشان این مرزبندی را وضع کنند حتی اگرکودکتان هنوز نمیتواند کلمات رادرک کندتوصیف احساسات خودتان به این روش عادت خوبی برای رسیدن به هدف است .
_ هر مانعی از دوران کودکی تان که از محبت، پذیرش، ارتباط فیزیکی، درک و حضورتان جلوگیری می کندکنار بگذارید
_ یک محیط خانگی و امن خلق کنید که در آنها تفاوت ها با امنیت بیان شوند
_ نیاز بازی کردن فرزندانتان را با افرادی از سنین مختلف بپذیرید
_ بپذیرید که شما هم اشتباه می کنید پس می توانید در برابر آن اشتباهات حالت تدافعی نگیرید و با پذیرش اشتباه و اعمال هر تغییری آن را جبران کنید
_ با شرح احساسات خودتان به جای گفتن اینکه فرزندتان باید چه رفتاری داشته باشد محدودیت ومرزتان را مشخص کنید
_ برای نجات آنها از مشکلات عجله نکنید اما کمکشان کنید تا راه حل های خودشان را با همفکری شما پیدا کنند و به آنها بگویید چه کاری انجام دهند
_شما میتوانید اوضاع را از دیدگاه کودکتان و همچنین خودتان ببینید
_ شما می توانید به کودکتان کمک کنید تا روش هایی را پیدا کند که احساس واقعی اش را به وسیله آنها بیان کند و آن احساس را تائید کنید وتلاش کنید احساسات او و خودتان را درک کنید.
تیم تحقیق و ترجمه جان زیبا
عصمت اکبرمجنی
۱۴۰۱-۰۲-۱۶با سلام.آنچه در این گفتار جالب توجه است شکل گیری شخصیت خود والدین به خصوص در دوران کودکی آنهاست .میدانیم که شخصیت هر فرد ناشی از تعامل وراثت ومحیطی است که فرد در آن زندگی کرده که البته با توجه به سرعت پیشرفت تکنولوژی در این عصر عامل محیط نقش برجسته ای را بازی می کند پس والدی که در کودکی داخل محیطی زندگی کرده که شخصیت اورا دچار کمبود نفس وخود کوچک بینی کرده نمی توان انتظار داشت بتواند در آینده نقش خود را به خوبی ایفا کند اما این یک تلنگر برای اوست که چرا باید یک اشتباه دوبار تکرار شود وکودک او درآینده جای او بیاستد الان وقت تغییر است چون تغییر به نفع همه اطرافیان وخود اوست از گذشته ها باید عبرت گرفت آنجا که خوب عمل کردیم تقویت شود وآنجا نتوانستیم خوب از پسش برآییم نیاز به اصلاح دارد.
اکرم عبادی
۱۴۰۱-۰۱-۲۰با سلام
استحکام رابطه والدین و فرزندان تاثیر بسزایی در تربیت سالم فرزندان دارد. با توجه به اهمیت نقش خانواده بر زندگی افراد، وجود رابطه ای مناسب بین اعضای آن، یک امتیاز بسیار بزرگ است؛ به خصوص رابطه ای مناسب بین والدین و فرزندان. تفاوت سنی، فرهنگی، اجتماعی و جایگاهی بین والدین و فرزندان، به طور ذاتی اختلاف و تضادهایی را در امور گوناگون به وجود می آورد؛ اما می توان با استفاده از مهارت های مناسب ارتباطی و میان فردی، این تضاد ها را به حداقل رساند و برعکس نقاط اشتراک را تقویت کرد.
طاهره رجبعلیان
۱۴۰۰-۱۰-۲۸برای آرامش کردن دنیا و صلح جهانی که در آن زندگی میکنیم باید کودکانی شاد و مهربان کودکانی که درمان ها حس همکاری و تلاش و احترام متقابل وجود داشته باشد لذا باید گفت پدر و مادر بودن یک مهارت است که باید آموخت و باید دانست که این نهالی که پرورش میدهیم در جه خاک و زمینی پرورش میدهیم مطمئنا در زمین شورزار گل سرخ پرورش نمایید لذا پیشنهاد میکنم کتاب تربیت بدون داد و فریاد اثر هال ادوارد رانکل را بخوانید
فاطمه سبحانی
۱۴۰۰-۱۰-۲۵باعرض سلام و تشکر از شما بزرگوار
من فکر می کنم همانطور که هیچ گیاهی درمسیر رشد نمی تواند تاثیر خاکی که درآن ریشه دوانده نادیده بگیرد، هیچ کودک و هیچ شخصیتی نمی تواند مجزا از والدین باشد. بنابراین قبل از اقدام به بارداری باید روابط والدین به حد ثبات رسیده باشد، تعارضات حل شده باشد و یک روش واحد و یک برنامه ی جدید زندگی برای ورود کودک به خانواده درنظر گرفته شود، ضمن توجه به این موضوع که تمام طرحواره ها و اختلالات را می توان تأثیر والدین و گذشته ی فرد دانست(برای مثل فروید افسردگی را نوعی واپس روی به مرحله ی اول یا اورال می دانست) و یا حتی روش های درمانی توجه به گذشته و حل تعارضات گذشته دارند، سعی کنیم برای کودکانمان بستری مناسب فراهم کنیم و باشناخت خود به شناخت کودکمان بپردازیم و باتوجه به علایق و سلایق کودک مسیر زندگی اش را هموارکنیم.کودک ما به محبت کافی و توجه نیازدارد، ملاک کمیت نیست بلکه کیفیت رفتاروالدین باکودکان است که کودک را از لحاظ عاطفی و روانی تأمین می کند.
ضمن عرض تشکر، مطالعه ی کتاب شادترین کودک محله و مادرکافی را به دوستان محترم پیشنهاد می کنم.
سمانه زینعلیان
۱۴۰۰-۱۰-۱۴با سلام عمده تاثیرات روی جنین در دوران بارداری ناشی از رفتار و افکار مادر است. مادر باید همیشه سعی نماید تا احساسات مثبت را در سر خود پرورانده و افکار و احساسات منفی را از خود دور کند. انسان میتواند با قوه ی اراده پاره ای از احساسات بد را از خود دور کرده و به جای آن احساسات خوب را جایگزین نماید.
نقش مادر در سعادت و شقاوت فرزند به خصوص در دوران بارداری بسیار حساس و سرنوشت ساز است.زیرا نوزاد در شکم مادر. مانند یک عضو از اعضای بدن اوست. هر مادری که بخواهد کودکی سالم و شاداب و از نظر عقل و روان سالم و بدون نقص داشته باشد. باید قبل و حین بارداری مراقب سلامت جسم و روان خود باشد. داشتن فرزند سالم به زندگی طراوت زیبایی و شادابی و استحکام میبخشد. انگیزه و نیاز به مادر شدن در وجود زنان و پیوند جسمی و عاطفی با جنینش و بعدها با فرزندش میتواند تمام سختیهای مادر شدن را آسان و به زنان شادی عمیق ببخشد.
مریم اسماعیلی نسب
۱۴۰۰-۱۰-۱۳با سلام
والدین که مدیریت خانواده را بر عهده دارند، در صورتی میتوانند زمینه رشد و تعالی خود و فرزندان را در محیط خانواده فراهم کرده و الگوی شایسته‌ای برای فرزندانشان باشند که به وظایف و نقش خود آگاه باشند. البته والدینی میتوانند در این زمینه وظیفه خود را به‌خوبی ایفا کنند و مدیریت صحیح و شایسته‌ای در استحکام نهاد خانواده داشته باشند که علاوه بر شناخت وظایف و مسئولیت‌های خویش، آنها را به مورد اجرا گذارند.»
نرگس خاتون پورمحمدثانی
۱۴۰۰-۱۰-۱۳با سلام. من کتاب راز خوشبختی ملیحه آقاجانی، را مطالعه کردم. خیلی دلم می خواست که والدینم این کتاب را بخونن. چون همه ما گاهی توانایی لازم رو برای رویارویی با مشکلات زندگی نداریم و همین عامل باعث میشه ما آسیب پذیر بشیم. مطالعه این کتاب توضیحات کامل و جامعی در مورد «مهارت‌های زندگی»، آموزش توانایی های روانی – اجتماعی داده که زمینه سازگاری و رفتار مثبت و مفید را برای فرد فراهم می کنه تا بتونه مسئولیت ها یا نقشهای اجتماعی خودش را بپذیره، بدون اینکه به خودش یا دیگران لطمه بزنه. و موقع رویارویی با مقتضیات و چالش های زندگی روزمره، رفتار انطباقی و صحیحی از خودش نشون بده.
فاطمه انوری
۱۴۰۰-۱۰-۱۳زن ومرد اید قبل از اینکه فرزندی به دنیا آورند اول تربیت آن را بیاموزند زیرا هدف صرفا نباید تولد فرزند باشد در صورتی که هیچ آگاهی از تربیت یا فرزند پروری نداشته باشیم .به نظر من تولد فرزندانی با تربیت مناسب مهم ترین کاری است که والدین میتوانند در حق فرزندان خود و جامعه داشته باشند.
حاتمه قاهری
۱۴۰۰-۱۰-۱۳مطالب فوق العاده ای بود،ممنون که محیطی عالی رو فراهم کردید..
بنظر من هرپدر ومادری قبل ازهرگونه تصمیمی برای برای فرزنددار شدن،باید سواد ودانش کافی برای تربیت کودک رو داشته باشندوپس از تولد نیز مطالعه کافی برای هرسنی ازکودک مطابق با پیشرفت نسل درهردوره ای رو داشته باشندواینکه کودک رو درهرسنی محدود به دوران جوانی وبزرگسالی خودشون نکنند وبا کودک با مهربانی در هردوره ای مطابق با فضای جامعه برخورد کنندو راه درست رو نشان بدهند وراهنمایی کنند.
مریم بالویی
۱۴۰۰-۱۰-۱۲باسلام مطالب بسیار عالی بود
همه پدرومادر ها در قبال فرزندانشان مسئولیت دارند وباید انها را درست تربیت کنند وباتوجه به پیشرفت عصر حاضر پدر ومادرهاهم باید بروز باشند وشیوهای تربیتی دوره های گذشته جواب نمیدهد
ساراخسروی
۱۴۰۰-۱۰-۱۲فوق العاده مطلب جالب و کاربردی بود..ممنون از شما ک این فضا رو مهیا کردید و این همه مطالب مفید در اختیار ما گذاشتید..
امیدوارم همه مادر و پدر ها قبل از تصمیم ب ادامه نسل سواد و دانش کافی رو برای تربیت داشته باشن..
ممنون از شما ک تو این راه ب مردم کمک میکنید🌷🌷
سعیده حیدریان
۱۴۰۰-۱۰-۱۲فلیپا پری در کتابی که ارزو میکنید والدینتان خوانده بودند ابتدا به شما می آموزد که چگونه با فرزندانتان ارتباط برقرار کنید و سپس عواملی که مانع این ارتباط خوب هستند را شناسایی میکند . در این کتاب شما تشویق میشوید که ب تجارب کودکیتان نگاه کنید تا بتوانید جنبه های خوبی را که در پرورش خودتان استفاده شده اند برای نسل بعدی تان نیز ب کار بگیرید و موارد ناکارامد را انجام ندهید.
کتابی بینهایت صمیمی ، خردمندانه ، امیدبخش، دلگرم کننده و به دور از قضاوت است. در این کتاب میخوانیم که بی توجهی یا انکار احساسات کودکان برای بهداشت روانی آیندشان قطعا مضر است . اصلی ترین نکته فرزند پروری رابطه ای است که با فرزندتان دارید . این رابطه حمایت میکند، پرورش می یابد و رشد را ممکن میسازد یا مانع رشد میشود .
زینب رضایی
۱۴۰۰-۱۰-۱۲البته درباره پدر و مادری که جدا شده‌ن این مسئله که سعی کنن بخلطر کودک بهم نزدیک بشن خیلی سخته خصوصا اگر اونا مجددا ازدواج کرده باشند. ولی خوب باید سعی کنن از همدیگه پیش فرزند بدگویی نکنن.
تربیت دوران کودکی بسیار موثره در این شکی نیست اما خب افراد زیادی هم هستن که ممکنه در زمان کودکی دچار آسیب‌هایی شده باشند اما خب قبل از پدر و مادرشدن برای اصلاح رفتارهاشون کارهای زیادی انجام دادن و بخوبی از عهده این مسئولیت براومدن.
فاطمه مظهری
۱۴۰۰-۱۰-۱۱سلام
پدر ومادر وروابط بین شان وطرز رفتار وبرخوردشان بایکدیگر در رشد وبزرگ شدن کودکان بسیارمهم است.واین مسئله به قدری مهم است که تا بزرگسالی انسان درنحوه رفتار وبرخوردش با دیگران ،اعتمادبه نفس خود فرد و…موثراست .
پدرومادر براینکه یک فرزند خوب بتوانند بزرگ کنند باید به فرزند خود از کودکی اش تا حتی بزرگسالی اش بهش عشق ومحبت بدهند، نوازشش کنند،تجربه آرامش بخش داشته باشند برای کودک شون، کودکان به توجه و زمان فراوان نیاز دارند .
واینکه در دوران نوجوانی که یکی حساس ترین دوران زندگی است فرزندشان را درک کنند ،به احساساتش احترام بگذارند وسعی کنند بفهمنش وخودشون رو بزارند جای فرزندشون وقتی که هم سن وسال فرزندشون بودند تا بهتر بتوانند فرزندشون رو درک کنند تا بتوانند بهتر ومنطقی تر با فرزند خود برخورد کنند تا فرزند بتواند بهتر وبا آرامش بیشتری ومنطقی تر زندگی کنند.
فاطمه عرب عامری
۱۴۰۰-۱۰-۱۱ارتباط صحیح بین پدر و مادر و روابط سالم آنان با کودکان، اولین و مهمترین زمینه رشد و پرورش اخلاقى نونهالان است.
اساس تربیت سالم فرزندان جامعه، بستگى کامل به سلامتى خانواده دارد و سلامتى خانواده مستلزم ارتباط سالم بین اعضاى خانواده است.آسودگى فردى و اساسى کودک به طور پیوسته نیازمند اتّحاد پدر و مادر و انسجام و هماهنگى آنان در رویارویى با مسئولیتهاى زندگى است.تامین ابزار آرامش و آرایش فرزندان
تربیت اصولی و قاعده مند بچه ها
دو نقش اساسی پدر و مادرها در خانواده شامل میشود.مادر و پدر باید با فراهم کردن محیطی مناسب باید محیطی امن و خوشایند را برای رشد و شکوفایی کودک فراهم کنند . برای بزرگ کردن فرزندان والدین باید نظمی را به آن ها یاد بدهند که مسئولیت رفتار خودشان و پیاند های آن را بپذیرند و به نیاز ها و عقاید دیگران توجه کنند و یاد بگیرند که رفتار و هیجان خودشان را کنترل کنند . اگر رفتار و واکنش های ما ثبات داشته باشد کودکان تکلیف خودشان را می فهمند و راحت تر با محدودیت و انتطارات کنار می آیند . و به عنوان والد باید وقتی رفتاری نادرست از کودک سر زد والدین ثبات عمل داشته باشند و واکنش مناسب را در زمان مناسب نشان دهند و رفتار مناسب را نیز به او آموزش دهند .
.سراج
۱۴۰۰-۱۰-۰۹با عرض سلام
پدر و مادر رکن اصلی احساسات ،اموزش و ساختار سازی شناختی کودک خویش هستند
در حال حاضر با توجه به بالا آمدن سواد اجتماعی ،رسانه ای و اموزشی والدین از حداقل المان های تربیت فرزند اگاهی دارند
ولی در همین عصر نیز استثناعات اجتماعی زیادی نیز دیده میشود اگر به چند دهه قبل برگردیم و رفتار شناسی پدر مادرهای گذشته را برسی کنیم بیشتر از روی عادت و قوم گرایی و سنت ها پیزوی میکردند
پدر مادرها همان رفتار پیشنیان را برای تربیت فرزندان خویش اجرا میکردن اگر فلش بکی به انن دوران بزنیم میگوییم کاش والدین ما نیز میتوانستند در حال زندگی کنند کتاب ها و اموزشهای جنسیت شناسی روحی زنان و مردان را مطالعه کنن نحوه برخورد با کودکان خاص را بیاموزند و ….
Sogolmohamadi
۱۴۰۰-۱۰-۰۶والدین در قبال فرزندانشان مسئولیت های زیادی دارند ،که مهم ترین آنها تربیت آنهاست.پدر و مادر شدن مهم نیست ،مهم درست بزرگ کردن کودک و آگاه بودن دختر و پسری که میخواهند پدر و مادر بشنود.باید بدانیم که بچه ای را که ما وارد این دنیا میکنیم در قبالش مسئولیم،باید بدانیم که این کودک نیاز به مراقبت و محبت و تربیت دارد.باید در نظر داشته باشیم که در هر دوره ای از زندگی اش دچاره بحران های خواهد شد نباید تنها بآنها دست و پنجه نرم کنند و ما به عنوان والدین و همراه در مسیر کمکشان کنیم.پدر و مادر شدن لطفیست که خدا درحق بندگانی میکند که دوستشان دارد پس قدر این جایگاه را بدانیم.و والدین روشن فکر و آگاه و با سوادی باشیم که فرزندان سالمی تحویل جامعه میدهند،باید چنان این کودک را از لحاظ شخصیت پر کنیم که پس فردا او هم بتواند فرزند خودش رو با الگوی درست بزرگ کند.
Sara hoseaini
۱۴۰۰-۱۰-۰۴بسیار عالی بود!
به این دلیل که:
رشد تربیتی کودک مهمترین کار در هر جامعه ای است زیرا ” کودکان آینده ما هستند” و والدین بیشترین تأثیر را در رشد آنان ایفا مینمایند . بسیاری از والدین در جستجوی یافتن راه حلی هستند که نشان دهند چطور میتوان والدین خوبی بود؟
اگر چه هر خانواده ای منحصر به فرد است و نمی توان پاسخ یکسانی یافت. به هر جهت میدانیم که رشد تربیتی کودک کار دشوار است و اغلب والدین میخواهند تلاش کنند تا در این راه بهترین باشند . والد بودن یکی از مهمترین حیطه های تحقیقی در شاخه های علوم اجتماعی است.
برای تربیت کودک سالم ، خوشحال و موفق ، ما والدین باید علم و مهارت پدر و مادر خوب بودن را یاد بگیریم ، اگر چه با وجود اصول حاکم جهت پدر و مادر خوب بودن باز هم والدین کامل بودن محال است ولی مصمم هستیم تا بهترین باشیم.
راضیه روده کی
۱۴۰۰-۱۰-۰۳سلام وقت بخیر
هر دوره از زندگی کودکان نکات خاص خودش رادارد کودک در هر دوره از زندگی با بحران خاصی مواجه است که پدر و مادر قبل از تولد فرزند باید از آنها اطلاعات کافی را کسب کنند.
بنظر من اموزش پدر و مادر قبل از فرزند اوری اهمیت بالایی دارد چرا که کودکان از رفتار های پدر و مادر الگو برداری میکند اگر آنها صداقت و محبت در خانواده ببینند در اینده به همان شیوه رفتار میکنند و اگر پرخاشگری و زورگویی را از رفتار والد خود ببیند دراینده استفاده نادرست از قدرت را یاد خواهند گرفت و به همان شیوه عمل خواهند کرد.
کوثر درویش خادم
۱۴۰۰-۱۰-۲۶با عرض سلام .
به نظر من والدین که کانون پرورش و تربیت فرزندان هستند و مسعولیت سنگینی بر دوش آن هاست و برای رشد و تعالی فرزندان ، والدین قبل از فرزند دار شدن باید کتاب های مختلف و کلاس های مختلف در این زمینه را شرکت کنند و آگاهی آن ها بالا باشد تا بتوانند بهترین الگو برای فرزندان و محیطی سرشار از صمیمیت را برلی فرزندان فراهم کنند .
samira
۱۴۰۰-۰۹-۳۰کتاب هیچ تصادفی اتفاقی نیست.
خیلی از بچه های خصوصیات خاصی دارند علایق متفاوتی دارن ارزوهاشون با سطح توقع خانواده ها متفاوته و همین تفاوت باعث میشه هیچ وقت ایده ال خانواده نباشن شاید بادرک این موضوع ک همه یکجور نیستن و هیچ اتفاقی بیخود و الکی نیست شاید بجای گشتن در شخصیت فرزندانشون اون چرایی رو در خودشون جست و جو کنن ک شاید دلیل وحود بعضی رفتارها خود والدین هستن باعث بشه ب درک و باور درست تری برسند
لیلی مظلومی
۱۴۰۰-۰۹-۳۰با سلام. کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید. چون این کتاب ضمن استفاده از شرح‌حال بعضی از بیماران واقعی، نشون میده که چجوری هر کدوم از این الگوهای نامناسب در دوران کودکی شکل گرفتن و انعکاس اون در بزرگسالی دیده میشه. در اصل این کتابیه که برای درمان مشکلات روانی با رویکردهای شناخت درمانی و طرح واره درمانی خیلی مناسبه. همیشه گاهی اوقات از مسئولیت‌ها فرار میکنیم و پرخاشگر مشیم و تا حدودی از زندگی ناامید میشیم. این کتاب چون تعداد زیادی تست روانشناسی داره میتونه به ما کمک کنه با روشهای موثر و مفید به مدیریت مشکلات و زندگی خودمون بپردازیم. با آموزش خودشناسی به ما کمک میکنه تا الگوهای نادرستی رفتاری که از کودکی مدنظر داشتیم و باعث ایجاد رفتار نادرست در بزرگسالی شدن از بین ببریم.
shahhoseini.narges
۱۴۰۰-۰۹-۲۹با سلام
والد بودن همانقدر که شیرین و دلچسب است سخت وسردرگم کننده است. همه ی ما از دوران کودکی زخمهایی به همراه داریم . که اگر به دنبال شفای انها نباشیم عفونی میشوند و زمانی که در موقعیتهای مشابه قرار میگیریم این زخمها دهان باز میکنند وخودشان را به صورت خشم و نامهربانی و یا بی تفاوتی نشان میدهند. والد اگاه امروز دیگر میتواند با خودشناسی عقده های کهنه را پیدا کند و انها را به نسل بعد منتقل نکند. همه‌ی ما مسئولیم قبل از تربیت کودکانمان خودمان را تربیت کنیم . چه بسا که با تربیت خودمان کودکانمان نیز تربیت میشوند.
ساره خورشیدی
۱۴۰۰-۰۹-۲۹سلام.در این مقاله، دوران بارداری رو زمان فکر کردن به روابط بین مادر و فرزندی میداند اما به نظر من باید قبل از بارداری به این روابط رسید و حتی این روابط از قبل تثبیت شده باشند
یگانه ایرانبخش
۱۴۰۰-۱۰-۲۶باسلام عرض ادب
از نطر من گذشته ادما دوران کودکی ان ها و این که تو کودکی چگونه باهاشون رفتار می شود ریشه توی بزرگ سالی ان ها دارد
والدین باید بکوشن که اگر کودکی مناسبی نداشتن با مطالعه و اموزش درست کودکانشون درست تربیت کنن
محیط خانه یکی از بیشترین چیز هایی ک در تربیت کودکان تاثیر دارد
پس باید خونه جایی با امنیت و ارامش برای کودکان تبدیل کنیم
والدین باید یاد بگیرن ب رفتارای کودکشون درک کنن و با رفتارشان جواب درست بهش بدن و از سرکش و لجباز شدن بچه جلوگیری کنن
کودکان نیاز به توجه و محبت و شنید شدن دارن باید براشون وقت گذاشت فراهم کرد فقط نیاز های مادی کودک باعث داشتن بهترین تربیت نیس باید برای کودکانتون وقت بگذارید باهاشون بازی کنید بهشون نشون بدید ک بهشون اهمیت میدید
این خود والدین هستن ک می تونن ب کودکانشون کمک کنن و باعث بهترین شرایط روانی برای ان ها بشونن